నామక'రణం'

నా బాల్య మిత్రుడు శ్రీధర్‌కి బాబు పుట్టిన సందర్భంగా వాడిని కలిసి అభినందనలు తెలుపటానికి నిన్న సాయంత్రం వాళ్ళింటికి వెళ్ళా. ఏదో సమస్యకు పరిష్కారం కనుగొనాల్సినవాడిలాగా చాలా తీవ్రంగా ఆలోచిస్తున్నాడు వాడు నేను వెళ్ళేసరికి. పలకరింపులయ్యాక విషయమేంటని నేను ప్రశ్నించేలోపే వాడే అడిగేశాడు.

"పదకొండో రోజున మా వాడికి పేరు పెట్టాలిరా. మంచి పేరేదైనా సజెస్ట్ చేస్తావా కొంచెం".

నేనసలే అపరిచితుడి టైపు. అంటే భయంకరమైన శిక్షలూ అవీ వేస్తుంటానని కాదు, మల్టిపుల్ పర్సనాలిటీ అన్నమాట. నేనే సలహా ఇవ్వాలన్నా నాలోని వివిధ వ్యక్తులు దాన్ని రకరకాల కోణాల్లోంచి శోధించి, చీల్చి చెండాడనిదే నేనొక నిర్ణయానికి రాను.

మొదటగా నాలోని గీతాచార్యుడు నిద్ర లేచాడు. "నాయనా పార్థా! నేను చెప్పేది సావకాశంగా విను".
"ఈ పార్థుడెవరురా? నా పేరు శ్రీధర్"
"షటప్. అలా మొదలెడితేనే గానీ భగవద్గీత ఎఫెక్టు రాదు నాయనా. అడిగినదానికి మాత్రమే సమాధానం చెప్పు. నీ పేరు నీ భార్య తరఫు బంధువులెంతమందికి తెలుసు నాయనా?"
"మా అత్తగారు, మామగారు తప్ప మిగతా అందరికీ నేను హారిక భర్తగానే పరిచయం స్వామీ" అన్నాడు శ్రీధర్. వాడు కూడా గీత మూడ్‌లోకి వచ్చేసినట్లున్నాడు. హారిక వాడి భార్య పేరు.
"మంచిది. మరి మీ అపార్ట్మెంట్‌లో?"
"నేనెప్పుడో పొద్దుననగా వెళితే రాత్రిగ్గానీ ఇంటికి రాను స్వామీ. మా ఆవిడే ఎక్కువ ఫేమస్ ఇక్కడ. నన్ను హారిక భర్తగానే ఎక్కువమంది గుర్తిస్తారు."
"బాగుంది. చివరగా ఇది చెప్పు. మీ ఆఫీసులో పరిస్థితి ఏమిటి?"
"కొన్నాళ్ళ క్రితం వరకూ మా టీం వాళ్ళకు మాత్రమే నా పేరు తెలుసు స్వామీ. కానీ మొన్నామధ్య మా ఆవిడ అదేదో వంటల ప్రోగ్రాము, బంగారం గెలుచుకునే ప్రోగ్రాముల్లో పార్టిసిపేట్ చేసి పిచ్చి డాన్సులేసి రచ్చ రచ్చ చెయ్యడంతో ఆఫీసంతటికీ ఫలానా ఆవిడ భర్త అని తెలిసిపొయ్యింది."
"సూపరు. దీన్నిబట్టి నీకేం అర్ధమవుతోంది నాయనా? నీ స్మార్ట్ ఫోనులో ఎన్ని ఫీచర్లున్నప్పటికీ కొంతకాలానికి రెడ్ మరియు గ్రీన్ బటన్లను మాత్రమే ఎలా వాడటం మొదలెడతావో, మగవాడికి పెళ్ళికి ముందు ఎంత పెద్ద/కొత్త పేరైనా ఉండవచ్చుగానీ పెళ్ళయిన తరువాత ఫలానా ఆవిడ భర్తగా మాత్రమే పిలువబడతారు. అనివార్యమగు ఈ విషయము గూర్చి ఆలోచించ వలదు. కొత్త పేరు, కొత్త పేరు అని టైం వేస్ట్ చేసుకొనవలదు."

గీతాసారం శ్రీధర్ బుర్రకెక్కినట్లుగానే కనపడుతోంది. కాసేపాలోచించి బుర్ర గోక్కుని భయంగా అన్నాడు "కానీ కొత్త పేరు ఆర్డరు హారికది గురూ". ఒక భార్యా విధేయుడిని మరొక భార్యా విధేయుడుకాక ఇంకెవరు అర్ధం చేసుకోగలరు. వెంటనే గీతాచార్యుడిని బజ్జోపెట్టి నాలోని సనాతనవాదికి ఫోన్ చేశా.


"ఒక పని చెయ్యి, విష్ణు సహస్రనామాల పుస్తకం తిరగెయ్యి. బోలెడన్ని మంచి పేర్లు దొరుకుతాయి."

"ఆగాగు తండ్రీ! హారికవి ఇంకా చాలా కండిషన్స్ ఉన్నాయీ విషయంలో. పేరు మూడు లేక నాలుగు అక్షరాలకు మించి ఉండకూడదు. అది ఇంతకుముందు ఎవరూ పెట్టుకోని పేరై ఉండాలి. నోరు తిరగని పదాలు పేరుగా పెట్టకూడదు వగైరా, వగైరా" అన్నాడు శ్రీధర్.

సనాతనవాదికి నాక్ఔట్ పంచ్ పడింది. నాలో ఉన్న ఆధునిక/అభ్యుదయ వాది విజృంభించాడు ఈసారి.

"చైనా వాళ్ళు పిల్లలు పుట్టగానే ఏదైనా గిన్నో తపేళానో కింద పడేసి ఆ వచ్చిన సౌండుని బట్టి పేర్లు పెడతారుట. ఆ పధ్ధతి ఇంతవరకూ ఇండియాలో ఎవరూ ట్రై చేసినట్లు రుజువుల్లేవు. ఒక్క దెబ్బతో రెండు పిట్టలన్నట్లు ఒక కొత్త ట్రెండ్ సృష్టించినట్లుగానూ ఉంటుంది" అన్నాను. 

శ్రీధర్ కళ్ళు మెరిశాయి. ఉత్సాహంగా ఒక్క ఉదుటన లేచి లోపలికి వెళ్ళాడు, వాళ్ళ సూపర్ పవర్ ఆమోదముద్ర వేయించుకోటానికి. కొన్ని క్షణాలు భారంగా గడిచాక "ఢన్ టిన్ ఢాంగ్" అని పెద్దగా చప్పుళ్ళు వినబడ్డాయి.

నా హృదయం కృతజ్ఞతతో భారమయిపోయింది. సలహా తీసుకోవడమే కాకుండా దానికి విలువనిచ్చి వెంటనే అమలు చేసే ఇలాంటి స్నేహితుడు ఎంతమందికి దొరుకుతాడు? నెమ్మదిగా బయటకు వస్తున్న శ్రీధర్‌ను కౌగిలించుకుని వీలయినంత ఎమోషనల్‌గా చెప్పాను "థాంక్స్ రా మామా". వాడు కోపంగా చూసి నన్ను విదిలించుకుని అన్నాడు "చాల్లే వెధవ్వేషాలు. చచ్చు సలహా ఒకటి ఇచ్చింది చాలక". అప్పుడు చూసాను, కారు మబ్బుల్లోంచి అప్పుడప్పుడే బయటపడుతున్న చందమామలాంటి వాడి లేత బట్టతలమీద ఉన్న మూడు బొడిపెలను. జరిగిందేమిటో అర్ధమయ్యింది.

వాతావరణం తేలికపరచటానికి ఒక వెర్రి నవ్వు నవ్వి అన్నాను "సిస్టర్‌కి ఈ అయిడియా నచ్చినట్లు లేదు. పోనీ ఒక పని చెయ్యి. ఏదైనా తెలుగు పదం, అది క్రియా పదమో విశేషణమో అయినా పర్లేదు, తీసుకుని దాని చివర నకారపు పొల్లు తగిలించి ..." అంటుండగా, శ్రీధర్ అడ్డుపడి "ఆగాగు, ఆ అయిడియా ఏదో తెలుగులో ఏడువు, నీ మాటలొక్క ముక్క కూడా అర్థం కావడంలేదు" అన్నాడు.

"నీ ఇంగ్లీష్ మీడియం బుర్రకర్థమయ్యేట్లు చెప్పాలంటే నాతరం కాదు కానీ, మచ్చుకి కొన్ని పేర్లు విసుర్తా విను - అనుమాన్, సమ్యమన్, అవరోహ్, పురోగత్ - లాంటివి".

శ్రీధర్ ముఖంలోకి కొత్త వెలుగొచ్చింది. మళ్ళీ హైకమాండ్ దగ్గరికి పరిగెత్తాడు. అలా పోవటం పోవటం అరగంటగ్గానీ బయటకు రాలేదు. వస్తూనే ఒక కాగితాల బొత్తి నాచేతిలో పెట్టి చెప్పాడు నీరసంగా "ఇవన్నీ నువ్విప్పుడు చెప్పిన మోడల్లో మా ఇంటి చుట్టుపక్కలవాళ్ళు, బంధువులు వాళ్ళ పిల్లలకు పెట్టిన పేర్లట. నా చెయ్యి పడిపోయ్యేట్లు రాయించింది. నీ సలహా బాలయ్యకు చివరి హిట్టొచ్చిన నాటిదంత పాతదని చెప్పమంది"

ఆ కాగితాల బొత్తిని చూశా, చెప్పొద్దూ, కొన్ని పేర్లు నా ఇమాజినేషన్ని మించి ఉన్నాయి, అంధకార్, పాద రక్షక్, ఢమరుక్, రక్త పింజర్ లాంటివి చూస్తే ఆ పేర్లుపెట్టిన తల్లిదండ్రులకు దణ్ణం పెట్టాలనిపించదూ మీకు మాత్రం?


ఇక లాభం లేదు, అభ్యుదయవాదిని అర్జెంటుగా అవతలకు తోలేసి ఆఖరి అస్త్రంగా నాలోని క్రైసిస్ మేనేజరైన ఔట్ ఆఫ్ ద బాక్స్ థింకర్‌ను ఆవాహన చేశా. ఏమైనా శ్రీధర్‌గాడికి థాంక్స్ చెప్పుకోవాలి. ఇంతకాలం సరైన గుర్తింపుకు నోచుకోని నా మల్టిపుల్ పర్సనాలిటీలన్నిటికీ వీడు మంచి మేత అందిస్తున్నాడు.

ఔట్ ఆఫ్ ద బాక్స్ థింకర్ వెంటనే పనిలోకి దిగిపోయాడు.

"ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోనే కాస్త కొత్తగా ఆలోచించాలి. ఒక బ్రహ్మాండమైన అయిడియా. ఆయుర్వేద మందుల పేర్లు ఒకసారి చూడు, మనకు పనికొచ్చేదేమైనా ఉండొచ్చు."

"నాకొక్క మందు పేరుకూడా తెలియదు. నీకేమైనా తెలిస్తే చెప్పు" అన్నాడు శ్రీధర్ వాడి అజ్ఞానాన్ని బయటేసుకుంటూ.

"ఓకే, ఇదెలా ఉందో చెప్పు 'వరాహోచ్చిష్ట గోరోజన మంజరి'. అబ్బాయి పేరు కాబట్టి చివర్లో మంజర్ అంటే సరిపోతుంది."

"బానే ఉన్నట్లుందిగానీ నోరు తిరగటంలేదు. హైకమాండ్ ఆమోదం పొందటం కష్టం." రిజెక్ట్ చేశాడు శ్రీధర్.

మళ్ళీ తనే అందుకుంటూ "మర్చిపోయాన్రోయ్ చెప్పడం. ఇందాక లోపలికి వెళ్ళినప్పుడు ఇంకొక కండిషన్ ఆడ్ అయ్యింది. ఫ్యూచర్లో మావాడు ఏ అమెరికాలోనో, ఆఫ్రికాలోనో ఉద్యోగం వెలగబెడతాడు కదా. అక్కడ ఇంటిపేరు వెనుక తగిలించుకోవటం సంప్రదాయం కాబట్టి అందుకు అనుకూలంగా ఉండేటట్లు ఏదైనా ఐడియా ఆలోచించాలి మనం."

"ఓహ్, అదెంత పని. ఒక సినిమాలో హీరో తన ఇంటి పేర్లోని మొదటి అక్షరాన్ని తన అసలు పేర్లోని మొదటి అక్షరాన్ని కలిపి తన షార్ట్ నేంగా వాడతాడు. మనం ఇంకాస్త వెరైటీగా మీవాడి అసలు పేరులోని మొదటి అక్షరాన్ని, మీ ఇంటిపేరులోని చివరి అక్షరాన్ని తీసుకుని షార్ట్ చేద్దాం. మీ ఇంటిపేరు ఎదురొడ్డి కదా,  ఇప్పుడు ఉదాహరణకి, చెన్నకేశవ ఎదురొడ్డి, జనార్ధన ఎదురొడ్డి , నరసిమ్హా ఎదురొడ్డి, మురళీధర్ ...."

ఎందుకనో తెలియదు, సడెన్‌గా మావాడి ముఖం జేగురు రంగులోకి తిరిగింది. ముక్కుల్లోంచి చెవుల్లోంచి వేడి పొగలు వస్తూండగా అరిచాడు "ఆపరొరేయ్, ఆపు, ఆపు, ఆ............పూ".

నాలోని ఔట్ ఆఫ్ ద బాక్స్ థింకర్ హర్ట్ అయ్యాడు. ఇంత మంచి ఉపాయం చెప్పినవాడిని ఇలాగేనా నిరుత్సాహపరచడం?

విసురుగా లేచాను. "నేనిచ్చే ఆఖరి సలహా ఇదే. పదోతరగతి తెలుగు మీడియం జీవశాస్త్రం పుస్తకం తీసుకుని ..."

"తెలుగు! తెలుగు!!"

"అదేలే, టెంత్ క్లాస్ తెలుగు మీడియం బయాలజీ బుక్కు తీసుకుని వెతుక్కో, అకశేరుక్, పరపరాగ్ లాంటి చాలా పదాలు దొరుకుతాయి" కసిగా చెప్పేసి బయటికొచ్చాను.

వారం తరువాత నామకరణానికి పిలుపొస్తే సతీసమేతంగా వెళ్ళాను. నా శ్రీమతి తెగ ఉత్కంఠ పడిపోతోంది, ఏ కొత్తపేరు పెట్టబోతున్నారో అని. బారసాల తంతు చివర్లో శ్రీధర్ నావంక ఓరగా చూస్తూ గట్టిగా ఎనౌన్స్ చేశాడు "ఈ పేరు పెట్టటానికి హెల్ప్ చేసిన ఫ్రెండ్‌కి చాలా థాంక్స్. అతని సహాయంతో మేము పెడుతున్న పేరు సరీసృప్".

అక్కడున్నవాళ్ళలో దానికర్ధం తెలిసిన ఒకరిద్దరు పెద్దలు ఢామ్మని పడిపోయారు. మిగతావాళ్ళంతా శ్రీధర్ చుట్టూ చేరి అభినందిస్తున్నారు.

భోజనాలయ్యాక తిరిగి వస్తూ నా శ్రీమతి అంది "భలే కొత్త పేరు కదండీ! ఆ ఫ్రెండ్ ఎవరోగానీ నిజంగా గ్రేట్. మనకూ ఒక బాబో, పాపో పుడితే పేరు పెట్టడానికి ఆయన సలహానే తీసుకోవాలి".

మీ పేట కూ.......క్ oట

మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటల సమయం - ఈ సమయం ఇరవయ్యేళ్ళ క్రితం, నలభై లేక అరవై ఏళ్ళ క్రితం ఎలావుండేదో తెలియదుగానీ ఇప్పుడు మాత్రం ఇది మనకున్న లక్షా తొంభై ముదనష్టపు ఛానెళ్ళు ప్రసారం చేసే ముష్టి వంటలని ఇంట్లోని ఆడవాళ్ళు నోరు తెరుచుకుని చూసే సమయం. అలాంటి పన్నెండు గంటల సమయం లో ప్రసారమయ్యే ఒక వంటల కార్యక్రమం, కెమెరామాన్ స్వగతంతో కలిపి మీకోసమే ప్రత్యేకంగా.
                                       ********
టైటిల్ గ్రాఫిక్ అయిపోగానే బుల్లితెర మీద యాంఖరి ప్రత్యక్షమై వాగటం మొదలు పెట్టింది "నమస్కారం. గజిని చానెల్లో టెలికాస్ట్ అయ్యే "మీ పేట కూ.......క్ oట" కార్యక్రమానికి స్వాగతం. మీకు తెలుసు చాలా డేస్‌గా ఈ ప్రోగ్రాం దేశాలు పట్టుకు తిరుగుతూ ఇప్పుడు అమెరికాలోని అడుక్కుంటాన్ నగరానికొచ్చింది. ఇప్పుడు ఈనగరంలో మనకు ఎవరు వంటచేసి పెడతారో అడుక్కుందాం రండి". కాసేపు కెమెరాలో అడుక్కుంటాన్ నగర వీధుల్ని చూపించాక, మళ్ళీ యాంఖరి పళ్ళికిలిస్తూ చెప్పసాగింది "వావ్, మొత్తనికి మనకు వంట చేసి పెట్టటానికి ఒక టేల్గూ ఫామిలీ దొర్‌కింది. ఇప్పుడు వాల్లింటికే ఎల్దాం రాన్‌డి."

కట్ చేస్తే, ఒళ్ళంతా దిగేసుకున్న ఒక నగల దుకాణం ఓనరిణి స్లోమోషన్‌లో యాంఖరి చేతికి ఒక వేపమండల కట్టలాంటిది ఇచ్చి స్వాగతం చెప్తోంది. సందేహాల్రావైన మన కెమెరామాన్‌కి అదేంటో అర్థం కాక జూం చేసి చూస్తే మొత్తం కట్టలో ఎక్కడో రెండు గడ్డిపూలు కనిపించాయ్.

కెమెరామాన్ స్వగతం : "ఓహో, ఇది బొకే అన్నమాట"

యాంఖరి ఇక మొదలెట్టింది "నమస్కారం అండీ, మీ పేరు చెబుతారా" ఓనరిణి చెవుల్దాకా సాగతీసి నవ్వుతూ, కెమెరా వైపు తిరిగి చెప్పింది "హాయ్, దిస్ ఈజ్ డాకిని బజ్జి". యాంఖరి కాస్త కన్‌ఫ్యూజ్ అయ్యి రహస్యంగా ఓనరిణి చెవిలో చెప్పింది "మీరు చేసే వంట పేరు తర్వాత చెబుదురుగాని, ముందు మీ పేరు చెప్పండి". ఓనరిణి అదే నవ్వు మొహంతో కెమెరాలోకి చూస్తూ చెప్పింది "నా పేరు మందాకిని, ఇంటిపేరు బజ్జి. యూ.ఎస్ వచ్చాక మోడ్రన్‌గా ఉండాలని ఎం.దాకిని బజ్జి అని పిలిపించుకోవటం మొదలుపెట్టాను. అమెరికన్స్‌కి నోరు తిరక్క డాకిని బజ్జి అని పిలవటం మొదలుపెట్టారు. అలా నాపేరు డాకిని బజ్జి అయిపోయింది".

కె.స్వ. : "అర్థం తెలియకపోయినా ఈ అమెరికన్లు నీకు సరైన పేరే పెట్టారు."

అంతా విన్న యాంఖరి ఆనందభాష్పాలు రాలుస్తూ "వావ్ సో నైస్ అండీ, మీ నేం స్టొరీ. ఇక మనం వంట స్టార్ట్ చేద్దామా? మీరు చేసే వంట పేరు చెఫ్ఫండి" అన్నది. డాకిని తన చేతిలో సిధ్ధంగా ఉంచుకున్న కాగితం తీసి పైకి చదివింది "కాకరకాయ చీరి మిరియాలపొడి కూరి నూనెలో దేవి పంచదార వేసి చింతపండు కలిపి పాలు పోసి కూర"

కె.స్వ. : ఓసి నీయమ్మ కడుపు కాల. నువ్వు వంట పేరు చెబుతున్నావా లేక దాంట్లో వాడే పదార్ధాల లిస్టు చదువుతున్నావా. అందుకా చీటీలో రాసుకొచ్చావ్,

యాంఖరి ఆనందభాష్పాలు ఆగటంలేదు "వావ్! వింటూంటేనే నోరూర్తోందండీ. అయితే వంట మొదలుపెట్టేముందు ఒక చిట్కా తెలుసుకుందాం"

కెమెరా మరో యాంఖరి మీదకు ఫోకస్ అయ్యింది. "అందరికీ ఉబలాటంగా ఉంటుంది కదండీ, మనమెంత గట్టిపిండమో తెలుసుకోవాలని. మీ గురించి మీరు తెలుసుకోవాలనుకుంటే ఇలా చెయ్యండి. పొద్దున్నే లేవగానే అరికాళ్ళకి అరిచేతిమందాన ఆముదం రాసుకుని తడినేల మీద అరవై కిలోమీటర్ల వేగంతో పరిగెత్తండి. మొదటి రోజు మీకేంకాకపొతే రెండో రోజూ ట్రై చెయ్యండి. రెండో రోజూ బానే వున్నారా, ముచ్చటగా మూడో రోజు ప్రయత్నించండి. ఇంకా ఏమీ కాకపోతే మీరు నిజంగా చాలా గట్టి పిండం. వెంటనే మాకు జి.పి అని టైప్ చేసి ఎస్.ఎం.ఎస్. చెయ్యండి, మా వంటల ప్రొగ్రాంలో చేసే వంటలు రుచి చూసే ఉద్యోగం మీలాంటి వారికోసమే ఎదురుచూస్తోంది." 

"వెల్కం బ్యాక్ టూ "మీ పేట కూ.......క్ oట" ఇప్పుడు ఈ కూర ఎలా చెయ్యాలో డాకిని గారు ఎక్స్‌ప్లెయిన్ చేస్తారు." కెమెరా డాకిని మీదకు ఫోకస్ అయ్యింది. డాకిని గొంతులో నవరసాలూ పలికిస్తూ "ముందుగా స్టవ్ ఆన్ చేసుకోవాలి" అని చెప్పి అగ్గిపెట్టె తీసింది. అది చూసిన యాంఖరిణి ఎక్సయిట్‌మెంటుతో దాదాపుగా జుట్టుపీక్కుంటూ అరిచింది "వావ్, మీకు యూ.ఎస్.లో మాచ్‌బాక్సెస్ దొర్‌కుతాయా అండీ, మాకు ఇండియాలో ఇవి చాలా రేర్." డాకిని విచారంగా చెప్పింది "అవునండీ, టూ యియర్స్ బ్యాక్ యూ.ఎస్. కీ రావ్‌డాన్‌కి ముందూ ఇండియాలో ఇంకా టూ స్టోన్స్ మధ్యలో కాటన్ పెట్టి కొట్టి స్టవ్ ఆన్ చేసేవాళ్ళు. ఇంకా డెవలప్ అవ్వ్‌లేదన్నమాట."
"ఎలా అయినా మీరు చాలా ఎడ్వాన్స్‌డ్ అండీ" అంది యాంఖరి ఆరాధనగా చూస్తూ

కె.స్వ. : (యాంఖరిని ఉద్దేశించి )ఆపెహే ఎదవగోల. నువ్వు  దాని వీపెంత గోకినా అది నీకు ఇక్కడ ఉండటానికి స్పాన్సర్ చెయ్యదు. సోదాపి పంజూడు.

కాసేపటి తర్వాత ... డాకిని కూర కలియబెడుతూ మాట్లాడుతోంది "ఇలా ఇంగ్రీడియెంట్స్ అన్నీ మిక్స్ చేసాక కాసేపు మూత్పెట్టి ఉడ్‌కనివ్వాలి" డాకిని ఛాన్సివ్వకపోవటంతో యాంఖరి చాలాసేపట్నించీ ఏం మాట్లాడలేదేమో, వెంటనే జంప్ చేసి అందుకుంది "మూతి పెడితే కాలదా అండీ??"

కె.స్వ. : మూతి పెట్టటం కాదే ముష్టి మొహమా. మూత పెట్టటం.

మొత్తానికి కూర సిద్ధం అయ్యింది. డాకిని ఫినిషింగ్ టచ్ ఇస్తూ చెబుతోంది "ఇదండీ మన 'కాకర ..... పోసి కూర' ఇలా దీన్ని సెర్వింగ్ బౌల్‌లోకి తీస్‌కుని సెర్వ్ చేసేముందు గాడిదపాలతో గార్నిషింగ్ చేసుకుంటే టేస్ట్ అదురుతుంది." యాంఖరికి అప్పటికే చాలాసార్లు వావ్ అని అరిచీ అరిచీ గొంతు బొంగురుపోవటం వల్ల ఇంక అరిచే ఓపిక లేక అక్కడే ఉన్న డాకిని పిల్లలిద్దరిని టేస్ట్ చెయ్యడానికి పిలిచింది. వాళ్ళల్లో చిన్నవాడు పరీక్షగా గిన్నెలోకి తొంగి చూసి చెప్పాడు "ఛీ, యాక్, దిస్ ఈజ్ లుకింగ్ లైక్ షిట్. ఇది నేను తినను". పెద్దవాడు చిన్నవాడి చెవిలో రహస్యంగా చెప్పాడు "హే బ్రో, తినొచ్చు పర్లేదు. ఇది మామ్మ్ రెస్టారెంట్ నుంచి ఆర్డర్ చేసిన డిష్. మామ్మ్ తను చేసిన అసలు డిష్‌ని వెనకాల దాచిపెట్టింది. ఈ యాంఖర్ ఆంటీ ప్రోగ్రాం చివర్లో చీర ఇవ్వకపోతే ఆమెతో ఆ డిష్ తినిపిస్తానని ఇందాక డాడ్ కి చెబుతుంటే విన్నాను" అంతా విన్న యాంఖరికి కాళ్ళూ చేతులూ చల్లబడ్డాయి. ఎందుకైనా మంచిదని చీర పాకెట్టు ముందుగానే పైకి తీసి ఉంచింది. 

కె.స్వ. : తిక్క కుదిరింది. ఆ చీర ఎవడైనా ఎత్తుకుపోతే బాగుండు.

యాంఖరి డాకినిని అడిగింది, "ఈ కర్రీ మీరెవరిదగ్గర నేర్చుకున్నారండీ?" డాకిని గర్వంగా చెప్పింది "ఇంకెవరు, మా అమ్మ. ఆవిడ కాకరకాయ కూర మొదట్లో అందరిలాగే మామూలుగానే చేసేది. తర్వాత్తర్వాత మా నాన్న మీద కోపం వచ్చినప్పుడల్లా ఇలా చేతికందిన ఒక కొత్త ఇంగ్రీడియెంట్ అందులో ఆడ్ చేస్తూ పోయేది. మా నాన్న పైకిపోయే నాటికి మీరిప్పుడు చూస్తున్న ఈకర్రీ తయారైంది."

కె.స్వ. : పాపం పిచ్చి మానవుడు. ఎలా తట్టుకున్నాడో అంత హింసని. గాడిద పాల దగ్గరికొచ్చేటప్పటికి ఇక భరించలేక టపా కట్టేసుంటాడు.

యాంఖరి అందుకుంది మళ్ళీ, "ఇప్పుడు మీరు ప్రిపేర్ చేసిన డిష్ న్యూట్రిషన్ వ్యాల్యూస్ తెల్స్‌కుందాం. దీన్‌కోసం, ఇండియాలోని మన న్యూట్రిషన్ ఎక్స్‌పర్ట్ అండ్ మన షెఫ్  గారు వీడియో కాంఫరెన్స్‌లోకి వస్తున్నారు " టి.వి. తెరమీద ఒక ఆడ ఒక మగ ప్రత్యక్షమయ్యారు. ఆడావిడ జుట్టు కత్తిరించేప్పుడు మీద పడకుండా వేసుకునే కోటులాంటిది వేసుకుంది. ఇక షెఫ్ గారికి అదేదో విఠలచార్య సినిమాలో దయ్యాలకు తొడిగినట్లు ఒళ్ళంతా
తెల్లటి బట్టలు తొడిగి,  తెల్ల టొపీ పెట్టి,  చేతులకు తెల్లటి గ్లోవ్స్ వేశారు. మొహానిక్కూడా బాగా సున్నమేసినట్లు మెరుస్తోంది.

న్యూట్రిషన్ ఎక్స్‌పర్ట్ అందుకుంది. "డాకిని గారూ, మీరు వారం క్రితం చేసి ఫెడెక్స్ లో పంపిన కూర పార్సెల్ ఇప్పుడే మాకందింది. మీ వంట అదుర్స్. దీనిలో చాలా డిఫెరెంట్ డిఫెరెంట్ ఇంగ్రీడియెంట్స్ ఆడ్ చేశారు మీరు. కాకరకాయ వల్ల మీకాల్రెడీ ఉన్న పిచ్చి ముదురుతుంది. మిరియాలపొడి వల్ల షార్ట్ టెంపర్ పెరుగుతుంది. లాస్ట్‌లో మీరు కలిపిన గాడిద పాలు మీ వంశ వృధ్ధికి, సారీ, మీ రక్త వృధ్ధికి పనికొస్తాయి"

షెఫ్ గారి వంతొచ్చింది. ఆయన కాస్త కొంటెగా చూస్తూ మొదలెట్టారు "నే చెప్పాలనుకున్నది మేడం గారే చెప్పారు అయినా ఒక్క విషయం చెబుతాను. డాకిని గారూ, మీ వంటలో విచిత్రం చూసారా? ఈ కూర చేసి వారం అయినా దీనికింకా బూజు పట్టటం, వాసన రావటం జరగలేదు. మీరు నిజంగా గ్రేట్ అండీ."

కె.స్వ. : బాక్టీరియా కూడా భయపడి చచ్చుంటుంది ఆ కూర తింటానికి.

యాంఖరి అందుకుంది "చూశారు కదండీ ఈనాటి మీ పేట కూ.......క్ oట కార్యక్రమాన్ని. మరి మేం మీ ఇంటిక్కూడా వచ్చి మీరు చేసే కూ...క్ oట టి.వి. లో చూపించాలంటే ఇప్పుడే ఎస్.ఎం.ఎస్. చెయ్యండి."

ఆ తరువాత తెచ్చిన చీరని డాకిని మొహానకొట్టి - అదే - డాకినికి బహుమతిగా ఇచ్చి, ఒక వందమంది మందగా చేతులూపుతూ బై చెబుతూంటే కార్యక్రమం ముగిసింది.  

ఏం పీకుతున్నారు బయటకెళ్ళి?

ఉదయం తొమ్మిదవుతోంది.

ఆరింటికే వివిధ చానెళ్ళలో మొదలయిన సీరియళ్ళను ఒక పట్టుపడుతూ ఇంకా పళ్ళు కూడా తోముకోకుండా కూర్చున్న రమ్య కాలింగ్ బెల్ మోగితే విసుక్కుంటూ లేచి వెళ్ళి తలుపు తీసింది. ఎదురుగా కేబుల్ అబ్బాయి. "సారు ఈ నెల కేబుల్ డబ్బులింకా ఇవ్వలేదమ్మా" అన్నాడు. "ఈయన పనులన్నీ ఇలాగే ఏడుస్తాయి. ఇప్పుడు వీడు కేబుల్ కట్ చేస్తే అదొక చావు" అని భర్తను మనసులోనే విసుక్కుని "ఆయనతో చెపుతాను. రేపు తప్పకుండా ఇచ్చేస్తార్లే" అని సర్దిచెప్పి పంపేసి మళ్ళీ టి.వి. ముందు సెటిలయ్యింది. అయిదు నిమిషాలు గడిచిందో లేదో ఫోన్ మోగింది. పిల్లల స్కూలు నుంచి ప్రిన్సిపాల్. టర్మ్ ఫీజు కట్టటానికి ఇవాళే ఆఖరి రోజనీ, ఇప్పటికే రెండు రిమైండర్లు పంపించామనీ ఇంకా ఆలస్యమైతే కష్టమనీ దులిపి పారేసింది. ప్రిన్సిపాల్ చెడుగుడు కన్నా ఈ గొడవవల్ల అయిదునిమిషాలు చిట్టెమ్మ సీరియల్ మిస్సయినందుకు తిక్కరేగిన రమ్యకు భర్త మీద పీకలదాకా కోపం వచ్చింది. "పొద్దున్నే ఆఫీసుకంటూ టింగురంగామని బైకుమీద వెళ్ళిపోతాడు, రాత్రిగ్గానీ ఇంటికిరాడు. మధ్యలో ఈయన వెలగబెడుతున్న రాచకార్యాలేమిటో? కాస్త వీటి సంగతి చూస్తే ఆయన సొమ్మేంబోయిందటా?" చిరాగ్గా అనుకుని భర్తకు ఫోన్ చెయ్యనారంభించింది, టి.వి.లో ప్రకటనలు మొదలవ్వటంతో.

ఎంతకీ ఫోను కలవటంలేదు. "ఏడ్చినట్లుంది, ఫోనుబిల్లు కట్టటం కూడా మర్చిపోయినట్లున్నాడు మతిమరపు మొగుడు" కసిగా అనుకుంది రమ్య. కాస్సేపటికి మళ్ళీ సీరియళ్ళ మాయలో పడిపోయి తాత్కాలికంగా సమస్యను మర్చిపోయింది. రాత్రికి ఇల్లు చేరిన నారాయణను చూస్తేగానీ మళ్ళీ విషయం గుర్తుకు రాలేదు. గుర్తొచ్చిన వెంటనే గయ్యిమని లేచింది "ఏం పీకుతున్నారు మీరు బయటికెళ్ళి? బైకుమీద ఝామ్మంటూ వెళ్ళడం, ఓ పదో పన్నెండో గంటలు ఏ.సి. ఆఫీసులో కూర్చుని ఫ్రెండ్స్ తో కబుర్లు చెప్పుకుని రావటం. ఈమాత్రానికే ఏదో సంసార సాగరాన్ని మీరొక్కళ్ళే ఈదుతున్నట్లు ఫోజొకటి." ధారావాహికగా సాగిపోతున్న రమ్య వాక్ప్రవాహానికి అడ్డుకట్ట వేస్తూ అన్నాడు నారాయణ "అది కాదు రమ్యా, ఇవాళ ఒక బాల్య మిత్రుడు కలిశాడు. ఏదైనా మనసుకు హత్తుకునేట్లు చెప్పడంలో వాడు దిట్ట. ఇదే విషయం మామధ్య చర్చకు వచ్చిందివాళ. అప్పుడు వాడు చెప్పింది ఇదిగో ఇలా ఉంది.

మన పెద్దవాళ్ళు చెప్పినట్లు మనం భార్య పిల్లలకోసం తెగ కష్టపడిపోయి,

బాసు తిట్టినా, క్లైంటు కోప్పడినా ఆ విషయం ఆఫీసులోనే మర్చిపోయి,

పక్క సీటు పంకజం అమ్మాయిననే వంకబెట్టుకుని ఆరింటికే ఆఫీసునించి తుర్రుమంటే ఆవిడ పనికూడా తన నెత్తిమీదపడినా విసుక్కోకుండా ఎంత రాత్రయినా ఉండి పూర్తి చేసి,

నరకాన్ని తలపించే రోడ్లమీద ప్రతి కిలోమీటరుకూ ఏర్పడే ట్రాఫిక్ జాములను రోజుకు రెండుసార్లు చచ్చీ చెడీ దాటుకుంటూ,

ఆఫీసు సమస్యలు ఆఫీసులోనే మర్చిపోవాలని, భార్యాపిల్లలమీద వాటిని చూపించకూడదన్న మాటను అక్షరాలా పాటించి,

ఇంటికెళ్ళి భార్యను నవ్వుతూ అస్సలు పలకరించకూడదన్నమాట.

ఎందుకంటే అలా చేస్తే మనం ఆఫీసులో అస్సలు కష్టపడటంలేదనీ, వీళ్ళు చేసేదల్లా మడత నలక్కుండా ఏ.సి. ఆఫీసులో గంటల తరబడి కూర్చుని రావటమేనన్న అభిప్రాయం వాళ్ళకేర్పడుతుంది.

ఇహ మనం ఏంచెయ్యాలయ్యా అంటే, బాసు తిట్టినా, ప్యూను తిట్టినా, ఎర్ర లైటు దగ్గర జీబ్రా క్రాసింగ్ వెనకాల ఆగలేదని పోలీసు తిట్టినా, ఆఖరికి మన పక్కింటోడిని వాడి పెళ్ళాం తిట్టినాసరే(మరి మన మగాళ్ళ ఐకమత్యం ప్రదర్శించొద్దూ) ఇంటికొచ్చేసి పెళ్ళాం మీద నిర్మొహమాటంగా విరుచుకు పడిపోవాలి.ఎప్పుడూ ఆఫీసొదలగానే ఇంటికొచ్చెయ్యడమేనా, కాస్త అలా అలా ఒక్కసారి టాంక్ బండ్, లుంబిని పార్క్ వగైరా వగైరాలు ఒక్కళ్ళమే తిరిగేసి కాస్త "పిల్ల" గాలి పీల్చి రావాలి. అంతగా ఇంట్లో ఆరాలు గట్రా పెడితే ఉండనే ఉందిగా, "ఆఫీసులో ఆలస్యమయ్యింది" అనే తారక మంత్రం.మరీ రాముడు మంచి బాలుడిలా అలా ఎప్పుడూ పెళ్ళాం కొంగుపట్టుకుని తిరిగితే ఏంబావుంటుందండీ, లైఫన్నాక ఓ సరదా అయినా ఏడవాలిగా. అందుకే వారానికోసారి మందు, అప్పుడప్పుడూ చతుర్ముఖ పారాయణం వంటి సాంస్కృతిక కార్యక్రమాల్లో ప్రవేశం పొందాలి. సీరియళ్ళలో కూడా హీరోయిన్లు అచ్చు ఇలాంటి కష్టాలే పడుతూ కడవలు కడవలు కన్నీళ్ళు కారుస్తుంటారు. కాబట్టి ఆడాళ్ళు వీటివల్ల తమకు సదరు హీరొయిన్ స్టేటస్ వచ్చేసిందని భావిస్తారే తప్ప బాధ పడరు. అదన్న మాట సంగతి". ముగించాడు నారాయణ.

"ఈ సోదంతా నాకెందుకు గాని, ఇంతకీ బయటికెళ్ళి ఏం పీకుతున్నారు ఈపనులన్నీ ఇలా వదిలేసి?" నిలదీసింది రమ్య.

"ఏం లేదు, ఇవాళ్టినించీ ఏమీ పీకబోవటం కూడాలేదు. అసలు పీక్కోవటానికి ఏమైనా మిగిలి ఉంటే కదా" అన్నాడు నారాయణ బట్టతలను చూపిస్తూ.

మకర దేవత

తోకచుక్క తరువాత చందమామలో ప్రచురించబడిన సీరియల్ మకర దేవత. కథా పరంగా తోకచుక్కకు విరుధ్ధమైన అంశాన్ని ఎంచుకున్నారు రచయిత. తోకచుక్క మాయలూ మంత్రాలతో, చిత్ర విచిత్రాలతో నిండివుంటే మకర దేవత అంతా సాహసోపేత సన్నివేశాలతో, సేనాధిపతుల ఎత్తులూ పైఎత్తులతో సాగుతుంది. తోకచుక్క కథకూ దీనికీ సంబంధం లేకపోయినప్పటికీ అందులోని ముఖ్య పాత్రైన సమరసేనుడు ఈ కథలోనూ మనకు కనిపిస్తాడు. సమరసేనుడు అపారమైన ధనరాసులను కొల్లగొట్టుకుని కుండలినీ ద్వీపానికి తిరిగి వచ్చాక ఆ దేశ పరిస్థితులెలా మారినయ్యో తెలుస్తుంది సీరియల్ ప్రారంభంలో. ఈ మారిన పరిస్థితులు కుండలినీ, మరాళ ద్వీపాల్లో ఎటువంటి అరాచక పరిస్థితులు సృష్టించినయ్యో తెలిపేదే మిగిలిన కథ. తోకచుక్కతో పోలిస్తే దాసరి సుబ్రహ్మణ్యం గారి శైలిలో స్వల్పంగా మార్పు చోటు చేసుకోవడం మనం మకర దేవతలో గమనించవచ్చు.

క్లుప్తంగా కథను పరిశీలిస్తే, ప్రశాంత రాజ్యమైన మరాళ ద్వీపంపై కుండలినీ ద్వీప సైన్యాలు ఒకానొక రాత్రి హఠాత్తుగా దురాక్రమణ చేస్తాయి. ఈ పరిణామాన్ని ఊహించని మరాళద్వీప సైన్యాలు ఓటమి చవిచూస్తాయి. మరాళ ప్రభువైన మందరదేవుడు చేసేదిలేక కొద్దిమంది అంగరక్షకులను వెంటబెట్టుకుని ద్వీపం వదిలి ఒక చిన్న తెప్ప ద్వారా సముద్రంపై పారిపోతాడు. ఆ ప్రయాణంలో అతడు కుండలినీ ద్వీప సైన్యాధ్యక్షుడైన శివదత్తుడిని కలవడం సంభవిస్తుంది. శివదత్తుడి ద్వారా కుండలినీ ద్వీపంలో చెలరేగిన తిరుగుబాటు గురించీ, నరవాహన మిశ్రుడి నమ్మకద్రోహం గురించీ తెలుసుకుంటాడు మందరదేవుడు. మహారాజు చిత్రసేనుడు ఓటమి చెందాడనీ, సేనాని సమరసేనుడు మరణించాడనీ కూడా తెలుసుకుంటాడు. శివదత్తుడికి సహాయం చెయ్యబూనిన కోయ వీరులు కూడా చాలామంది నరవాహనమిశ్రుడి సైనికుల చేతిలో వీర మరణం పాలవుతారు. ఇప్పుడు మరాళ ద్వీపంపై దాడిచేసింది కూడా ఈ నరవాహనమిశ్రుడే. తమ ఉమ్మడి శత్రువైన నరవాహనమిశ్రుడిని ఏనాటికైనా తుదముట్టించడమే శివదత్తుడూ మందరదేవుల ముందున్న ఏకైక లక్ష్యం.

ఇంతలో మందరదేవుడు, శివదత్తులు ప్రయాణిస్తున్న తెప్పలు ఒక ద్వీపాన్ని చేరుకుంటాయి. అక్కడ కొన్ని చిత్రమైన పరిస్థితుల మధ్య వజ్రముష్టి అనే ఒక వ్యక్తిని కలుసుకుని అతడినీ తమ బృందంలో చేర్చుకుంటారు. సముద్రకేతుడనే ఒక సముద్రపు దొంగల నాయకుడిచే మోసగించబడినవాడీ వజ్రముష్టి. అంతా కలిసి ఆ ద్వీపంలోనుంచి బయటపడే మార్గాన్ని అన్వేషిస్తూండగా సముద్రకేతుడు ఏదో వర్తకుల పడవను వెంటాడుతూ ఆ ద్వీపంకేసే రావడం గమనిస్తారు మందరదేవుడు, శివదత్తులు. వర్తకుల పడవలో వచ్చిన స్వయంప్రభ అనే రాచ కన్యను సముద్రకేతుడు బందీగా పట్టుకుపోతాడు. స్వయంప్రభతో ఉన్న దేవమాయి మాత్రం తప్పించుకుంటుంది. దేవమాయి ద్వారా సముద్రకేతుడెక్కడ ఉండేదీ తెలుసుకుంటారు శివదత్తుడు, మందరదేవులు. హరిశిఖుడనే రాజు గురించీ, అతడి రాజ్యాన్ని పట్టి పీడిస్తున్న మకర దేవత అనబడే ఒక రాక్షసి మొసలి గురించీ కూడా తెలుపుతుంది దేవమాయి. దేవమాయి చెప్పిన గురుతులననుసరించి సముద్రకేతుడి రాజ్యాన్ని చేరి అతడిని సంహరిస్తారు మందరదేవుడు, శివదత్తులు. అటుపిమ్మట హరిశిఖుడి రాజ్యం చేరి మకరదేవతని తాము సంహరిస్తామనీ బదులుగా తమకు తమ రాజ్యాన్ని తిరిగి సంపాదించుకునే ప్రయత్నాల్లో సహాయపడవలసిందనీ కోరుతారు. హరిశిఖుడందుకు అంగీకరిస్తాడు. వజ్రముష్టి మకరదేవతతో హోరాహోరీ పోరాడి దానిని సంహరిస్తాడు. శమన ద్వీప రాకుమారి అయిన స్వయంప్రభను మందరదేవుడు పెళ్ళాడి హరిశిఖుడి సైన్యాలతోనూ, శమన ద్వీప సైన్యాలతోనూ కుండలినీ ద్వీపాన్ని ముట్టడిస్తాడు. ఈలోపే మరొకవైపునుంచి దాడిచేసిన కోయవీరుల ధాటికి నరవాహనమిశ్రుడి సైన్యం చెల్లాచెదురవుతుంది. నరవాహనుడికి మరణశిక్ష విధించబడుతుంది. మందరదేవుడిని కుండలిని, మరాళ ద్వీపాలకు రెండింటికీ రాజును చేసి శివదత్తుడు వానప్రస్థాశ్రమం స్వీకరించడంతో కథ ముగుస్తుంది.

ఈ కథలో మందరదేవుడు కథానాయకుడని మొదట అనిపించినా కథ ప్రధానంగా శివదత్తుడు, వజ్రముష్టిల చుట్టే తిరుగుతుంది. దాదాపు మొదటి సగం అంతా శివదత్తుడి సాహసాల గురించే చదువుతాము. ఈ శివదత్తుడు మహావీరుడు మరియు సేనాని సమరసేనుడికి విశ్వాసపాత్రుడు. ఇతడి పాత్ర ద్వారా మనకు ఎంతటి విపత్కర పరిస్థితులను అయినా మొక్కవోని ధైర్యంతో ఎలా ఎదుర్కొనవచ్చో తెలుస్తుంది. ఇతడు రహస్యమార్గం గుండా పారిపోయి సింహాల మందతో కలిసి శత్రు దళ నాయకుడిని సంహరించే తీరు కళ్ళకు కట్టినట్లుగా కనబడుతూ చదువరులను ఉత్కంఠకులోను చేస్తుంది. తమను వెనుక ఎవరూ అనుసరించిరాకుండా రహస్యమార్గంలోని తలుపును లాగి సొరంగం అంతా జలమయం చెయ్యటం రచయిత ఊహాశక్తికి అద్దంపట్టే అద్భుతమైన ఆలోచన. శివదత్తుడు కోయలను సమీకరించి నరవాహనమిశ్రుడిపై మళ్ళీ దాడికి యత్నించే సందర్భంలో వీరుడైన వాడు ఒక్క ఓటమికి కుంగిపోయి ప్రయత్నాన్ని మానుకోడన్న సత్యం కనబడుతుంది. నరవాహనమిశ్రుడు కోయల నాయకుడికి పంపే చిత్ర సందేశం మరో చక్కటి ఆలోచన. కోయలకు నాగరికుల లిపి అర్థంకాకపోవచ్చనే భావనతో రచయిత తెలివిగా ఈ చిత్ర సందేశాన్ని సృష్టించి ఉండవచ్చు.

ఈకథలోని మరో ముఖ్య పాత్ర వజ్రముష్టి. సముద్రకేతుడి వంచనకు గురై పన్నెండేళ్ళపాటు నిర్మానుష్యమైన దీవిలో జీవించవలసి వచ్చిన వజ్రముష్టి పరిస్థితులకు తగ్గట్టు తనను తాను మలచుకుంటాడు. ఆయుధాలేవీ దొరకని ఆ దీవిలో వట్టిచేతులతోనే ఆహార సంపాదన, ఆత్మరక్షణ చేసుకోవటం అలవరచుకుంటాడు. లేడిని పట్టుకున్న విధానం అతడి నైపుణ్యాన్ని తెలియజేస్తే ఒంటరిగా సముద్రకేతుడి అనుచరులను ఎదుర్కొన్న వైనం అతడి శక్తి సామర్ధ్యాలను, మకర దేవతను సంహరించిన తీరు అతడి సాహసాన్ని తెలియజేస్తుంది. అత్యంత ప్రతికూల పరిస్థితుల్లో కూడా అధైర్యపడకుండా దృఢసంకల్పంతో ఏవిధంగా మనుగడ సాగించవచ్చో వజ్రముష్టి పాత్ర ద్వారా తెలియజేస్తారు రచయిత.

చందమామలోని ఏకథ తీసుకున్నా అందులో నీతి అంతర్లీనంగా ఉంటుంది. మకరదేవత కూడా దీనికి మినహాయింపు కాదు. ఈ కథ ఎంతగా మనల్ని సాహసోపేతమైన సంఘటనలతోనూ, ఉత్కంఠభరితమైన సన్నివేశాలతోనూ, ఒళ్ళు గగుర్పొడిచే పోరాటాలతోనూ కూడుకున్నదై అలరించినప్పటికీ దీనిలోని అమూల్యమైన సందేశం అంతర్వాహినిగా అడుగడుగునా కనిపిస్తూనే ఉంటుంది. ధనం ఒక్కటే అన్ని సమస్యలకూ పరిష్కారం కాదని, రాజ్యం అంతులేని ధనంతో తులతూగుతున్నంత మాత్రాన మహారాజు తన బాధ్యతలను విస్మరించటానికి వీల్లేదని చిత్రసేన మహారాజు పాత్ర ద్వారా తెలుపుతుంది మకర దేవత. తమ చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళను గుడ్డిగా నమ్మటం ఎంత ప్రమాదకరమో, గోముఖ వ్యాఘ్రాలవంటి వాళ్ళు అవకాశం దొరకగానే ఎంతటి నయవంచనకు పాల్పడగలరో మనకు నరవాహనమిశ్రుడి పాత్ర ద్వారా తెలుస్తుంది. ఆపదల్లో సంయమనం కోల్పోకుండా, సమయస్ఫూర్తితో ఏవిధంగా వ్యవహరించాలో శివదత్తుడి పాత్ర మనకు చెబుతుంది. మరో చిన్న విశేషం ఏమిటంటే, కుండలినీ ద్వీపంలోని పరిస్థితులను వర్ణించడం ద్వారా పెద్ద పెద్ద వాళ్ళకే ఒక పట్టాన అర్థంకాని ద్రవ్యోల్బణం గురించి చాలా సరళంగా వివరించారు సుబ్రహ్మణ్యం గారు.

ప్రయాణం - 4

నేను వీధినబడి(అనగా చదువు పూర్తి చేసుకుని ఉద్యోగాన్వేషణకై రోడ్డెక్కి) దగ్గర దగ్గర దశాబ్దం పూర్తవ్వొస్తోంది. ఈ సందర్భంగా వెనక్కు తిరిగి నా ప్రయాణం ఒక్కసారి నెమరేసుకోవడం, అంతకన్నా ముఖ్యంగా నా ఉద్యోగ పర్వంలోని వివిధ దశల్లో కీలకమనదగ్గ అవకాశాలు కల్పించిన ముగ్గురు స్నేహితులను గుర్తు చేసుకోవడం కోసం ఈ ప్రయత్నం.

అప్పుడొచ్చింది నేనెన్నాళ్ళుగానో ఎదురుచూస్తున్న బ్రేక్. ఈసారి మిత్రుడు చంద్రశేఖర్ రూపంలో. తను బెంగుళూరులోని ఒక పెద్ద కంపెనీలో పనిచేసేవాడు. ఒకరోజు తను ఫోన్ చేసి రెజ్యూమె పంపించమని చెబితే పంపాను. రెండురోజుల తరువాత మొదటి రౌండు, మరో వారంలో రెండో రౌండు పూర్తయ్యాయి. మరుసటి రౌండు త్వరలో ఏర్పాటు చేస్తామని చెప్పారుకానీ నెలదాకా ఎలాంటి సమాచారమూ లేదు. దీనిమీద చాలా ఆశలు పెట్టుకున్న నాకు చాలా నిరుత్సాహం కలిగింది. ఇంతకాలం ఎటువంటి జవాబూ రాకపోయేటప్పటికి నేను తిరస్కరించబడ్డాననే అనుకున్నాను. చందు మాత్రం త్వరలో పిలుపు వస్తుందని చెబుతూ వచ్చాడుకానీ నిజం చెప్పాలంటే ఆసమయంలో నాకామాటలు ఏమాత్రం నమ్మకాన్ని కలిగించలేదు. అసలు సంగతి తేల్చెయ్యకుండా తనెందుకనో నానుస్తున్నాడని ఏమూలో అనిపించిన విషయం మాత్రం వాస్తవం. ఇలా ఆశ నిరాశల మధ్య ఊగిసలాడి చివరకు ఈ ప్రయత్నం విఫలమయ్యిందని డిసైడ్ అయిపోయినంతలో ఒకరోజు ఉన్నట్లుండి ఆ కంపెనీ నుంచి ప్రాజెక్ట్ మానేజర్ ఒకాయన ఫోన్ చేసి త్వరలో నన్ను పర్సనల్ ఇంటర్వ్యూకు హాజరు కమ్మని చెప్పారు. మళ్ళీ ఆశలపల్లకీ భుజాలపైకెక్కింది. చందుకు ఫోన్ చేసి వివరాలవీ చెప్పి మళ్ళీ ఇందాకటి మానేజర్‌కు ఫోన్ చేసి నేను రాగల తేదీ చెప్పేశాను. ఇక అతిపెద్ద పనొకటి మిగిలింది, బాసుతో మాట్లాడి సెలవు సంపాదించడం.

చాలా ఆఫీసుల్లోలాగే మా ఆఫీసులోనూ బాసుకు కొంతమంది గూఢచారులుండేవాళ్ళు. వారిలో ఒకరు నేను చివరగా బెంగుళూరులోని మానేజరుతో ఫోన్ మాట్లాడుతున్న వివరాలు ఎలాగో విన్నాడని తెలిసింది. ఇక కాస్త టెన్షన్ మొదలయ్యింది. బాసుకు అబధ్ధంచెప్పి బెంగుళూరు వెళ్ళొద్దామనుకున్న అభిప్రాయంలో ఉన్నవాడిని అర్జంటుగా ఆప్రయత్నాన్ని విరమించుకోవాల్సి వచ్చింది. చేసేదిలేక బాసు దగ్గరికి వెళ్ళి నిజం చెప్పేసి సెలవడిగాను. విషయం విన్నాక ఎగిరిపడతారనుకున్న మా బాసు విచిత్రంగా చాలా ప్రశాంతంగా అంతా విని నేను వెళ్ళబోయేది చాలా మంచి కంపెనీ అని, ఇది నాకు చక్కటి అవకాశం అని నాలుగు మంచిమాటలు చెప్పి మరీ సెలవిచ్చారు. రిజర్వేషన్ కూడా పెద్దగా ఇబ్బంది పడకుండానే దొరికింది. ఇన్ని మంచి శకునాల మధ్య నేను మొదటిసారి ఆంధ్ర రాష్ట్ర సరిహద్దులు దాటి బెంగుళూరులో అడుగుపెట్టాను.

ఇంటర్వ్యూ ముందురోజు చందును కలిసినప్పుడు తను నేను దాదాపుగా ఎంపిక అయినట్లేననీ, ఇప్పుడీ ఇంటర్వ్యూలు నామమాత్రమేననీ చెప్పాడు. ఇంటర్వ్యూ ఆదుర్దాతో కొంతా, ఆ భవనాలూ, కార్పొరేట్ వాతావరణమూ, రంగు హంగులూ చూసి మరికొంతా డీలాపడ్డ నాకు మంచి టానిక్‌లాగా పనిచేశాయి ఆ మాటలు. మనసులోనుంచి టెన్షన్ పూర్తిగా ఎవరో చెయ్యిపెట్టి తీసేసినట్లుగా మాయమయిపోయింది. మరుసటిరోజు వరుసగా మూడు ఇంటర్వ్యూలు జరిగితే అన్నీ పూర్తి ఆత్మ విశ్వాసంతో చేశాను. ఫలితం చెప్పడానికి ఇంకా సమయం తీసుకుంటారేమో అనుకున్నానుగానీ సాయంత్రం నా మూడో ఇంటర్వ్యూ పూర్తయిన కాసేపటికి తీపికబురు తెలిసింది. అప్పుడు చెప్పాడు చందు, తను ఇదివరకు చెప్పిన మాటలు నాలో విశ్వాసం కలిగించడానికి చెప్పినవి మాత్రమేననీ నా ఎంపిక తరువాతి ఇంటర్వ్యూలన్నీ చేసిన తరువాతే జరిగిందనీ. నా మానసిక స్థితిని సరిగ్గా అంచనా వేసి సమయస్ఫూర్తితో చందు చెప్పిన ఆ మాటలు నాకు చెప్పలేనంత మేలు చేశాయి. అంతేకాక ఒక టీం వాళ్ళు నన్ను రెండో రౌండ్ వరకు ఇంటర్వ్యూ చేసి ఆపేసి ఎటూ తేల్చకుండా తాత్సారం చేస్తుంటే చందు వ్యక్తిగత శ్రద్ధ తీసుకుని మరో టీం వారికి నా రెజ్యూమె పంపించి నన్ను రికమెండ్ చేసి మళ్ళీ ఇంటర్వ్యూ ఏర్పాటు చేయించిన విధానం అంతా తెలిసి నాకు నోట మాట రాలేదు. ఆవిధంగా బెంగుళూరు ఐ.ఐ.ఎం ఎదురుగా ఉన్న కంపెనీలో నా కార్పొరేట్ జీవితం మొదలయ్యింది.

మామూలుగా తెలుగు సినిమా కథలయితే ఇక్కడితో శుభం కార్డు పడిపోతుంది. కానీ మా వైజాగ్ బాసు ఇంకావుంది అని చూసుకోవటానికి అలవాటుపడ్డ ప్రాణం కావడంతో కథలో ఒక చివరాఖరి మెలిక పెట్టారు. తిరిగి వెళ్ళినతరువాత నన్ను తన చాంబర్లోకి పిలిచి వివరాలు అడిగారు. ఉద్యోగం లభించిన ఉత్సాహంలో ఉన్న నేను ఒక ప్రవాహంలా మొదలుపెట్టి అన్ని వివరాలూ చెప్పుకుంటూ పోతున్నానేగానీ ఆయన అంతా శ్రధ్ధగా వింటూ నేనెక్కడ దొరుకుతానా అని చూస్తున్నట్లు మాత్రం గ్రహించలేదు. ఉన్నట్లుండి నన్ను మధ్యలో ఆపి "అయితే నువ్వు చేస్తున్న ప్రాజెక్టుల వివరాలు కూడా చెప్పావన్నమాట" అని అడిగారు. మామూలుగా ఏ ఇంటర్వ్యూలోనైనా మీరు ప్రస్తుతం పనిచేస్తున్న ప్రాజెక్టు వివరించమని అడుగుతారు కాబట్టి అందులో నాకేమీ తప్పు కనిపించలేదు. చెప్పానని బదులిచ్చా. అంతే, బాసు అగ్గిరాముడై శివాలెత్తిపోతూ కంపెనీ రహస్యాలను బయటివాళ్ళకు చెప్పినందుకు నన్ను చీల్చి చెండాడటం మొదలుపెట్టారు. మేము పనిచేస్తున్నవన్నీ సాధారణ ప్రాజెక్టులు మాత్రమే, ఏవీ ప్రోడక్టులు కాదు. మా కంపెనీ వ్యాపార రహస్యాలు అవతలివాళ్ళకు తెలిసిపోతాయన్న భయాలేవీ పెట్టుకోవాల్సిన అవసరం లేదక్కడ. నేనిచ్చే వివరణను బాసు ఎంతమాత్రమూ పట్టించుకోలేదు. ఇషాక్‌ను పిలిచి విషయం వివరిస్తే ఆయనా బాసుకు సర్దిచెప్పటానికి ప్రయత్నించారు కానీ బాసు అప్పటికీ శాంతించలేదు. కాసేపటిగ్గానీ బాసు మనసులో ఉన్న అసలు విషయం బయటికి రాలేదు. నేను నా రిలీవింగ్ లెటర్ తీసుకోవాలంటే తెల్ల కాగితం మీద సంతకం పెట్టాలని షరతు విధించారు ఆయన. నాకు దిక్కు తోచలేదు. మిగిలిన సహోద్యోగులకు విషయం చెబితే ఎట్టిపరిస్థితుల్లోనూ అలా చేసి ఇరుక్కోవద్దని సలహా ఇచ్చారు. బాసేమో సంతకం లేకుండా లెటరిచ్చే ప్రశ్నే లేదని తేల్చి చెప్పారు. అలా ఒక రెండు గంటలు ఇబ్బంది పెట్టిన తరువాత చివరికి ఆయన ఏమనుకున్నారో ఏమో నాక్కావాల్సిన లెటర్లన్నీ సంతకం పెట్టి ఇచ్చేసి తక్షణం ఆఫీసు వదిలి వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పేశారు. ఎలాగయితేనేం మెత్తబడినందుకు బాసుకు థాంక్స్ చెప్పుకుని బతుకు జీవుడా అంటూ బయటపడ్డాను.

అదండీ, నా గుండ్రాలు, గుండ్రాలు ఫ్లాష్‌బాక్. అలా నా ఉద్యోగ నౌక ప్రశాంత తీరానికి చేరుకుంది. దానికి సాయం పట్టినవాళ్ళు హెచ్.ఎస్, కిరణ్ మరియు చందు. ఉద్యోగాల పరంగా చూస్తే ఒకరి సాయం గొప్పగా మరొకరిది చిన్నగా బయటివారికి అనిపించవచ్చు. కానీ నాకు సంబంధించినంతవరకూ ముగ్గురిదీ అమూల్యమైన సహాయం, ఎక్కువ తక్కువలు లేనేలేవు. నేనీరోజు ఉన్నస్థితికి ప్రత్యక్ష కారణం ఈ ముగ్గురూ అన్న కృతజ్ఞతా భావం నా మనసులో ఎప్పుడూ మెదులుతూనే ఉంటుంది. థాంక్స్ చెబితే వాళ్ళ స్నేహాన్ని, సహాయాన్ని చిన్నబుచ్చినట్లే అవుతుంది. అయినా నాకింకెలా వ్యక్తం చెయ్యాలో తెలియక ఇలా చెప్పక తప్పటంలేదు "థాంక్స్ రా హెచ్.ఎస్! థాంక్స్ రా కిరణ్!! థాంక్స్ రా చందు!!!"

ప్రయాణం - 3

నేను వీధినబడి(అనగా చదువు పూర్తి చేసుకుని ఉద్యోగాన్వేషణకై రోడ్డెక్కి) దగ్గర దగ్గర దశాబ్దం పూర్తవ్వొస్తోంది. ఈ సందర్భంగా వెనక్కు తిరిగి నా ప్రయాణం ఒక్కసారి నెమరేసుకోవడం, అంతకన్నా ముఖ్యంగా నా ఉద్యోగ పర్వంలోని వివిధ దశల్లో కీలకమనదగ్గ అవకాశాలు కల్పించిన ముగ్గురు స్నేహితులను గుర్తు చేసుకోవడం కోసం ఈ ప్రయత్నం.

నా చదువైపోయి అప్పటికే దాదాపు సంవత్సరం పూర్తవ్వొస్తోంది. ఇక నాకు సరైన ఉద్యోగం దొరకేదేమో అన్న నిస్పృహ నెమ్మదిగా నన్నావరిస్తున్న తరుణంలో అనుకోని విధంగా నాకు సహాయం చేశాడు నా మొదటి మిత్రుడు, హెచ్.ఎస్.శ్రీనివాస్. తనప్పటికే ఒక చిన్న కంపెనీలో చేసేవాడు. వాళ్ళ క్లైంట్‌కు తెలిసినవాళ్ళు కంప్యూటర్ తెలిసిన కుర్రాళ్ళకోసం వెతుకుతున్నారని తెలిసి, ఆయన్ని బతిమలాడి(ఎం.సి.ఏ. వాళ్ళు ఓవర్ క్వాలిఫై అవుతారని ఆయన వద్దన్నా వెంటపడి మరీ) నాకు, మరో రూమ్మేట్‌కూ(పేరు Ch. అనుకుందాం కాసేపు) ఇంటర్వ్యూ ఏర్పాటు చేయించాడు. ఆవిధంగా పంజగుట్టలోని ఒక ఇన్సూరెన్స్ సర్వీసెస్ కంపెనీలో మూడున్నరవేలతో నా మొదటి అసలు ఉద్యోగం మొదలైంది. ఒకవిధంగా హెచ్.ఎస్. గనుక సమయానుకూలంగా నన్నాదుకోక పోయిఉంటే నేనే డిప్రెషన్‌లోకో వెళ్ళిపోయి ఉండేవాడిని. తనిప్పించింది చిన్న ఉద్యోగమైనా నైతికంగా నాకది కొండంత మద్దతునిచ్చింది. ఆరకంగా తనది వెలకట్టలేని సహాయం. ఈ కొత్త ఉద్యోగం మొదట్లో కొన్నాళ్ళు బాగానే నడిచింది. ఇన్సూరెన్స్ సర్వేయర్లకు ఉపయోగపడే సాఫ్ట్వేర్ ఒకటి రూపొందించేది మా కంపెనీ అప్పట్లో. మా బాసుకు కంప్యూటర్ పరిజ్ఞానం పెద్దగా లేకపోవడం వల్ల దీని కాంట్రాక్ట్ వేరే కంపెనీకి ఇచ్చివున్నారు. వాళ్ళు ఈయనకు అన్న సమయానికి సాఫ్ట్వేర్ ఇవ్వకుండా తీరా రిలీజ్ చేశాక భయంకరమైన బగ్గులతో రిలీజ్ చేశారు. దానిని మేము టెస్ట్ చేసి చాలావరకూ బగ్గుల్ని కనుక్కుని బాసుతో చెప్పి రిలీజ్ ఆపుచేయించి చాలావరకూ వాటిని ఫిక్స్ చేయించాము. ఆ తరువాత ఆయనకు మేము ఎం.సి.ఏ. అని తెలిసి ఆ సాఫ్ట్వేర్ బాధ్యతలు మొత్తం మాకు అప్పగించారు. అక్కడితో ఆకంపెనీతో మా హనీమూన్ ముగిసి కష్టాలు మొదలయ్యాయి. అప్పటికే ఆ సాఫ్ట్వేర్ పరమ భయంకరమైన డెవలప్మెంట్ వల్ల తుమ్మితే ఊడే ముక్కులా ఉండేది. ఎక్కడ ఏ చిన్న మార్పు చేసినా ఏదో మూల కొత్త సమస్యొస్తుండేది. దీనికి తోడు అప్పటికే ఈ సాఫ్ట్వేర్‌ని మావాళ్ళు కొంతమంది గుజరాత్, మహారాష్ట్ర సర్వేయర్లకి అమ్మేశారు. దీంతో రోజూ వాళ్ళదగ్గరినుంచి ఫోన్లు. హిందీ వచ్చని చెప్పిన ఒకే ఒక్క పాపానికి వాళ్ళతో నేనే మాట్లాడి సమాధానపరచాల్సొచ్చేది.

మొత్తానికి ఒక నెలపాటు కిందా మీదా పడి దాన్నొక రూపానికి తెచ్చి కొనుక్కున్నవాళ్ళందరికీ డెలివరీ చేసేశాం. హమ్మయ్య అనుకున్నామో లేదో, మళ్ళీ ఫోన్లు, ఇది పనిచెయ్యట్లేదు అది పనిచెయ్యట్లేదు అని. ఇహ ఇలా కాదని మా బాసు పంపగా నేను, మరో కొలీగ్ గుజరాత్ వెళ్ళి అందరినీ వ్యక్తిగతంగా కలిసి వాళ్ళ సమస్యలు తెలుసుకొని, ఏమేం ఇంప్రూవ్‌మెంట్లు కావాలో అడిగి తిరిగి వచ్చాం. ఈలోపు ప్రాజెక్టు దెబ్బకు అదిరిపోయిన నా మరో స్నేహితుడు Ch. (నాతో పాటు చేరిన వ్యక్తి, ఇతడు చాలా కన్నింగ్ గురూ!) తను టెస్టింగ్ బాగా చేస్తానని బాసుని ఒప్పించి డెవలప్మెంట్ అంతా నా మీద తోసేశాడు. ఆవిధంగా దాదాపు రెండువందల స్క్రీన్లు, తికమక ఇన్సూరెన్స్ కాలిక్యులేషన్లు గల ఒక భారీ ప్రాజెక్టు నా ఒంటరి భుజాలమీద పడింది. కంపెనీలో ఉన్నదే ముగ్గురం, మా బాసు కాకుండా. నేను, Ch., ఇంకొకాయన. ఈమూడోవ్యక్తి మా మానేజర్‌లాంటివాడన్నమాట. దాంతో నేనూ చచ్చినట్లు ఆభారాన్ని మొయ్యక తప్పింది కాదు. మా బాసు మంచివాడే కానీ కాస్త బి.పి. ఎక్కువ. చిన్న తప్పులని కూడా సహించలేని స్వభావం. రిలీజ్ చేసిన సాఫ్ట్వేర్‌లో ఏదైనా సమస్య వచ్చిందని ఫోన్ వచ్చిందంటే మేము(ముఖ్యంగా నేను) చచ్చామన్నమాటే. పైగా ఐ.టి. గురించి అస్సలు తెలియకపోవడం వల్ల తప్పులన్నీ డెవెలపర్ అజాగ్రత్త వల్లే వస్తాయనుకునేవాడాయన. కానీ అప్పటికే ఆ సాఫ్ట్వేర్ ఆర్.టి.సి. డొక్కు బస్సులా తయారవ్వటం వల్ల ఎంత జాగ్రత్తగా ఉన్నా ఎక్కడో ఒకచోట తన్ని నన్ను తన్నించేది. ఇలా రోజు రోజుకూ నా అక్షింతల కోటా ద్విగుణం, త్రిగుణంగా పెరిగిపోతున్న కాలంలో సిలిగురి నుంచి మా బాసుకు స్నేహితుడైన సర్వేయర్ ఒకాయన సాఫ్ట్వేర్‌లో ఒక మార్పు కోరాడు మా బాసును పర్సనల్‌గా. మా బాసు దాన్ని ప్రతిష్టాత్మకంగా తీసుకుని నాకు డూ ఆర్ డై లెవెల్లో వార్నింగిచ్చాడు. నేనూ ఒళ్ళు దగ్గిరపెట్టుకునే పని పూర్తిచేశాను. కానీ ఏంచేస్తాం, రిలీజ్ రోజు లేవగానే నా మొహం నేనే అద్దంలో చూసుకొని ఉంటాను, ఒక తప్పు కాలిక్యులేషన్‌తో సిలిగురి పంపించడం జరిగింది. రెండ్రోజుల తరువాత ఒక సాయంత్రం బాసునుండి ఫోన్, "నేను వచ్చి నీతో మాట్లాడాలి, అప్పటిదాకా ఇంటికి వెళ్ళొద్దు" అని. ఏదో జరిగిందిరా దేవుడా అనుకుంటూ భయపడుతూనే ఒక గంట గడిపాను. బాసు వస్తూనే తప్పు కాలిక్యులేషన్ చూపిస్తున్న రిపోర్ట్ కాగితాలు నా మొహం మీదకు విసిరికొట్టి ఇక మొదలుపెట్టారు స్వచ్చమైన బూతుల దండకం. నేనెందుకు బతికున్నానా అనిపించే లెవెల్లో, ఈ ఉద్యోగం కంటే అడుక్కుతినడం మంచిదనిపించే లెవెల్లో ఏకధారగా పావుగంట పాటు ఆఫీసులో అందరిముందూ ఫుట్‌బాల్ ఆడుకోబడ్డాను. అవమానంతో, రోషంతో బావురుమనడమే తక్కువైన స్థితి. ఇక ఆఉద్యోగం చెయ్యటం నావల్లకాదనిపించింది. ఇంటికి ఫోన్ చేసి ఈ సంఘటన గురించి ప్రస్తావించకుండా బాసుతో వేగడం కష్టంగా ఉందని మాత్రం చెప్పేశాను. వాళ్ళూ నాకు మద్దతుగా మాట్లాడటంతో కాస్త ఊరట కలిగింది. వేరేది ఎంత చిన్న ఉద్యోగమైనా సరే చూసుకోవాలని ప్రయత్నాలు ఆరంభించాను.

ఇంతలో మరొకసారి నాకు దేవుడు పంపినట్లుగా మరొక స్నేహితుడు జె.వి.ఎస్.కె.కిరణ్ నుంచి సహాయం లభించింది. అప్పట్లో కిరణ్ విశాఖపట్నంలోని ఒక కంపెనీలో పనిచేసేవాడు. అక్కడ వాళ్ళ బాసు జావా తెలిసిన స్నేహితులెవరైనా ఉంటే రిఫర్ చెయ్యమనడంతో నాపేరు ప్రస్తావించడం, ఆయన నన్ను ఇంటర్వ్యూకు రమ్మనమనడం జరిగాయి. సుడిగుండంలో మునిగిపోతున్నవాడికి ఆలంబన దొరికినట్లయింది నాకు. ఇన్స్టిట్యూట్‌లో జావా క్లాసులు కూడా చెప్పడంవల్ల వి.బి., జావా రెంటిమీదా బానే పట్టు ఉండేది. ఆధైర్యంతో మరుసటిరోజే విశాఖ రైలెక్కేశాను. Ch. ను ఆఫీసులో ఒక్కరోజు ఏదో ఒక కారణం చెప్పి మానేజ్ చెయ్యమన్నాగాని తను చేస్తాడని నమ్మకంలేదు. అయినా మొండి ధైర్యంతో బయల్దేరాను. ఇంటర్వ్యూ అదీ బాగానే చేశాను. కానీ విశాఖపట్నం బాసుకు కాస్త అనుమానం ఎక్కువ. నేనేమయినా తప్పు చేసినట్లయితే కిరణ్‌దే బాధ్యత అని, దానికి తను సిధ్ధపడితే నాకు ఉద్యోగమివ్వడానికి అభ్యంతరం లేదనీ చెప్పారు. నిజం చెప్పాలంటే నాకెవరైనా అలాంటి పిచ్చి షరతు విధించినట్లయితే మరో ఆలోచన లేకుండా బాధ్యత తీసుకోననే చెపుతా. కానీ కిరణ్ మాత్రం నన్ను నమ్మి నా బాధ్యత తీసుకోవడానికి సిధ్ధపడ్డాడు. ఇక్కడ కూడ నా ప్రతిభ కంటే కిరణ్ చేసిన సహాయమే నాకెక్కువ తోడ్పడింది. నేనెంత బాగా ఇంటర్వ్యూ చేసినా కిరణ్ బాధ్యత తీసుకోనని ఒక్కమాటంటే చాలు నాకా ఉద్యోగం వచ్చిఉండేది కాదు. ఆ విధంగా అందరిముందూ ఫుట్‌బాల్ ఆడుకోబడ్డ నెలలోపు ఆరువేల జీతంతో విశాఖపట్నంలో నా రెండవ ఉద్యోగం ప్రారంభమైంది. ఇక్కడ జీతం ఎక్కువన్న సంతోషం కన్నా హైదరాబాద్ ఉద్యోగం నుంచి తప్పించుకున్న సంతోషం ఎన్నోరెట్లు అధికం అనిపించింది.

కొత్త బాసుకూడా మంచి మనిషే కానీ కాస్త వింత తరహా. ఆయనకు ప్రతీది బెంచ్ మార్కింగ్ చేసి చూసే అలవాటు. కొత్త ఆఫీసులో ఇషాక్ అనే ఆయన ఉండేవారు. ఈయన భలే చురుకు, అద్భుత ప్రతిభాశాలి. నేను కలిసి పనిచేసినవాళ్ళలో ది బెస్ట్ అనదగ్గ వాళ్ళలో ప్రథముడు. సహజంగానే ఈయన ఆఫీసులో బాసు తరువాత అత్యున్నత స్థానంలో ఉండేవారు. కొత్త బాసుకు ఈయన మీద విపరీతమయిన గురి. ఎంతంటే ఎవరే పని చేసినా దాన్ని ఇషాక్ అయితే ఎలా చేస్తారో, ఎంత టైములో పూర్తి చేస్తారో పోల్చి చూసి అవతలి వ్యక్తి సామర్ధ్యాన్ని అంచనా వేసేటంత. జావాలో పని అని ఉద్యోగంలో చేరినా ఆఫీసులో మాత్రం బయటెవ్వరికీ తెలియని ఒక సాఫ్ట్వేర్ మీద పనిచేసేవాళ్ళం. ఈ సాఫ్ట్వేర్ మా ఆఫీసువాళ్ళే రూపొందించినది. కాకి పిల్ల చందంగా మా వాళ్ళ కళ్ళకు ఇది మరో నెక్స్ట్ జెనరేషన్ సాఫ్ట్వేర్‌గా కనిపించేదిగానీ దానిలో చచ్చేటన్ని బొక్కలుండేవి. పైగా ప్రపంచంలో ఎవ్వడూ వాడనిది కావడంతో ఏదయినా ఇబ్బందొస్తే మనలో మనం కొట్టుకు చావడమే కానీ గూగుల్లో కాగడా పెట్టి వెతికినా ఏ సహాయమూ దొరికేది కాదు. ఇలాంటిదాన్ని మిగతా వాళ్ళతో పోలిస్తే అతి త్వరగా నేర్చేసుకుని దానిలో ఒక చిన్న అస్సైన్‌మెంటు కూడా పూర్తి చెయ్యడంతో వైజాగ్ బాసుకు నామీద బానే గురి కుదిరింది. దాంతో కొన్ని ముఖ్యమైన ప్రాజెక్టుల్లో ఇషాక్ కు సహాయంగా నియమించడమే కాకుండా రెండు నెల్ల పాటు వరుసగా కొద్ది కొద్దిగా జీతమూ పెంచారు. పరిస్థితి ఫరవాలేదన్నట్టుగానే ఉందిగానీ ఎన్నాళ్ళిలా అనిపించసాగింది. కెరీర్ ప్రారంభించి సుమారు రెండేళ్ళవ్వొస్తున్నా సరైన బ్రేక్ దొరకలేదు ఇంకా. అప్పటికే మిత్రుల్లో చాలామంది పెద్ద కంపెనీల్లో మంచి ఉద్యోగాల్లో ఉన్నారు. పైగా కొత్త బాసు పాతాయన కన్నా ముక్కోపి. పనిలో చిన్న తేడా వచ్చిందా మనం కేరాఫ్ అడ్రసు రోడ్డే.

ప్రయాణం - 2

నేను వీధినబడి(అనగా చదువు పూర్తి చేసుకుని ఉద్యోగాన్వేషణకై రోడ్డెక్కి) దగ్గర దగ్గర దశాబ్దం పూర్తవ్వొస్తోంది. ఈ సందర్భంగా వెనక్కు తిరిగి నా ప్రయాణం ఒక్కసారి నెమరేసుకోవడం, అంతకన్నా ముఖ్యంగా నా ఉద్యోగ పర్వంలోని వివిధ దశల్లో కీలకమనదగ్గ అవకాశాలు కల్పించిన ముగ్గురు స్నేహితులను గుర్తు చేసుకోవడం కోసం ఈ ప్రయత్నం.



ఇంటికెళ్ళి ఒక పదిరోజులుండి తిరిగి హైదరాబాదొచ్చా. నా క్లాస్‌మేట్స్ లో అప్పటికి ఒక నలుగురు మాత్రమే మంచి ఉద్యోగాల్లో చేరారు. మిగిలినవారిలో చాలామంది నాలాగే ఖాళీ. పైగా దాదాపు అందరూ హైదరాబాదులోనే ఉన్నారు. ఎర్రగడ్డ గోకుల్ థియేటర్ పక్క సందులో నివాసం. ముందు నలుగురే ఉంటామని చెప్పినప్పటికీ ఎప్పుడు చూసినా కనీసం పదిమందికి తక్కువకాకుండా ఉండేవాళ్ళం. అంతా మా స్నేహితులే. సందడికి ఏమాత్రం తక్కువుండేది కాదు. వంట పనికీ, ఇంటిపనికీ, బజారు పనులకీ ఒక చార్టు ఉండేది. ఆరోజు పని ఉన్నవాళ్ళు వండి వారుస్తుంటే మిగతావాళ్ళంతా పేకాడుతూ గడిపేసేవాళ్ళు. సాయంత్రం పూట రామకృష్ణ మఠంలో స్పోకెన్ ఇంగ్లీషులో చేరాం అందరమూ. అరుదుగా ఎక్కడైనా ఇంటర్వ్యూలు జరుగుతున్నాయని తెలిస్తే పొలోమని మంద మందగా పరిగెత్తుకెళ్ళేవాళ్ళం. చాలా కంపెనీల్లో గేటు దగ్గరి సెక్యూరిటీ గార్డు దగ్గరే ఆగిపోవాల్సొచ్చేది. ఇలా ఒక ఆరునెలలు గడిచింది. ఒక రోజు మా స్నేహితుడి స్నేహితుడొకడు వచ్చాడు. వాడికి తెలిసినవాడెవడో ట్యూషన్ సెంటరొకటి పెట్టి ఇప్పుడు బాగా సంపాదిస్తున్నాడట. మనం మాత్రమెందుకు ప్రయత్నించకూడదు అన్నాడు. ఆలోచన బానే ఉందికానీ పెట్టుబడి? అప్పటికే ప్రతీనెలా ఇంటినుంచి తెప్పించుకుంటున్నందుకు అందరికీ సిగ్గుగా ఉంది. మళ్ళీ దీనికోసం ఇంట్లో డబ్బు అడగాలనిపించలేదు, కానీ ఖాళీగా ఉండకుండా ఏదో ఒకటి చెయ్యాలన్న పట్టుదలగా మాత్రం ఉంది. చివరకు ఏదయితే అదయ్యిందనుకుని, మా నెలఖర్చుల్లోంచి తలా సగం తీసి అయిదారుగురు స్నేహితులం కలిసి ఆరువేల రూపాయల పెట్టుబడితో కూకట్‌పల్లిలో 2001 విజయదశమి రోజు మొదలుపెట్టాం, "ఫ్రెండ్స్ స్టడీ సర్కిల్".

కంప్యూటర్ ఇంజనీరింగ్‌లోని ఏసబ్జెక్టుకైనా ట్యూషన్, అలాగే సి, సి++, జావా, విజువల్ బేసిక్ ఇలా ఏలాంగ్వేజీకైనా ట్యూషన్ మా ప్రత్యేకత(!). కరపత్రాలు సిధ్ధమయ్యాయి. తీరా వాటిని రోడ్డు పక్కన నుంచుని పంచాలంటే మాకందరికీ నామోషీ వేసింది! అలా అని డబ్బులిచ్చి ఎవరైనా కుర్రాడిని పెట్టుకుందామా అంటే ఉన్నదంతా ఇన్స్టిట్యూట్‌కే అయిపోయి తలా వెయ్యితో మిగిలాము. వాటితోనే మిగతా నెల గడవాల్సిన పరిస్థితి. ఇంతలో మిత్రుడొకరికి ఒక బ్రహ్మాండమైన ఉపాయం తట్టింది. రోజూ కూకట్‌పల్లి పరిసరాల్లో వేసే దినపత్రికలన్నీ మొదట ఒకచోటకు చేర్చి, అక్కడినుండి కాలనీల వారీగా విడదీసి పంపిణీ చేస్తుంటారు. అక్కడున్న ఒకాయనను బతిమాలో బామాలో మంచి చేసుకుని వాళ్ళు పత్రికల్ని విడదీసుకుంటున్నప్పుడు మా కరపత్రాల్ని అందులో ఉంచేందుకు ఒప్పించాము. ఆయన ఒప్పుకున్నాడుగానీ తమ కుర్రాళ్ళకు వాళ్ళపనే సరిపోతుందనీ కరపత్రాలు మేమే పెట్టుకునేటట్లయితే అభ్యంతరం ఉండదనీ షరతు పెట్టాడు. ఒప్పుకుందే మహాభాగ్యం అనుకుని సరే అన్నాము. తెల్లవారుజామున మూడింటికి వెళ్ళి ఓపిగ్గా అన్ని దినపత్రికల్లోనూ కరపత్రాలుంచేవాళ్ళం. ఆ విధంగా రెండు సార్లు చేశాక కాస్త స్పందన రావటం మొదలైంది.

బాచ్‌కు ఒక్కరు వచ్చినా కాదనకూడదని ముందుగానే నిర్ణయించుకున్నాం(మాకు నిలదొక్కుకోవడం ప్రధానం కాబట్టి). మాలో బాగా మాట్లాడగలిగేవాడొకడు వచ్చిన వాళ్ళకి వివరాలూ అవి చెప్పడం, ఫీజు బేరమాడేవాళ్ళని హేండిల్ చెయ్యడం వంటి బాధ్యతలు తీసుకున్నాడు. బోధన ప్రధానంగా నామీద పడింది. అప్పటికి మూడేళ్ళూ కాలేజీలో చాలావరకు సబ్జెక్టులు మిత్రులకు వివరించడం వల్ల నాకు నిభాయించగలననే నమ్మకం ఉండేది. సినిమాల్లో చూపించినట్లుగా మొదటిరోజే గుంపులు గుంపులుగా వచ్చేసి ఇన్స్టిట్యూట్‌లో ఎవరూ చేరలేదు. మొదటి రెండు రోజులూ గోళ్ళు గిల్లుకుంటూ కూర్చున్నాం. మూడవరోజు ఒక బి.సి.ఏ. అమ్మాయి సి లాంగ్వేజి డెమో క్లాసుకోసం వచ్చింది, తన మిత్రురాలిని వెంటేసుకుని. ఆ కూడా వచ్చినమ్మాయి ఓపావుగంట నా క్లాసు విని, నన్నో నాలుగైదు ప్రశ్నలు వేసి సంతృప్తి చెందాక తన స్నేహితురాలికి మా ఇన్స్టిట్యూట్‌లో చేరటానికి పచ్చ జెండా ఊపింది. ఆ విధంగా ఆ అమ్మాయి మా మొదటి విద్యార్థినయ్యింది (తను పూర్తి కోర్సు విని సగం ఫీజు ఎగ్గొట్టిందనుకోండి, అది వేరే సంగతి). ఒక వారం పోయాక పరిస్థితి కాస్త ఆశాజనకంగా మారింది. నాకు ఊపిరి తీసుకోడానికి వీల్లేనంతగా క్లాసులు మొదలయ్యాయి. ఉదయం ఆరునుంచి పదకొండు వరకూ, సాయంత్రం నాలుగునుంచి తొమ్మిదింటిదాకా క్లాసులుండేవి. మొత్తానికి ఒక ఇరవై మంది లెక్క తేలారు. నేను చెబుతున్న వి.బి క్లాసుకు మంచి స్పందన వచ్చి నోటి మాట ద్వారానే వరసగా మరో రెండు బాచ్‌లు చేరారు. ఇదంతా చేస్తూకూడా నేను నా ఉద్యోగ ప్రయత్నాలు మాత్రం మానలేదు.

అలా అలా కొన్ని పదుల రెజ్యూమెలు పంచిన తరువాత, ఎంతో మందిని ఫోన్లలోనూ, నేరుగానూ విసిగించిన తరువాత, అలా విసిగించబడ్డ పుణ్యాత్ముడి ద్వారా ఒక బంజారా హిల్స్ 12వ రోడ్డులో ఒక ఆఫీసులో ఇంటర్వ్యూకు పిలుపు వచ్చింది. ఇంటర్వ్యూ బానే చెయ్యడంతో ఉద్యోగమూ వచ్చింది. ఏదో మలేషియా ప్రాజెక్టు వస్తుందని ఆశిస్తున్నామని నేను దానిపైన పనిచెయ్యాల్సి ఉంటుందనీ చెప్పారు. జీతం మాత్రం రెండున్నర వేలు. మరేం ఫరవాలేదు, ఎలాగైనా సరే డెవలప్‌మెంట్‌లోకి వెళ్ళటమే నా ధ్యేయం కాబట్టి ఒప్పేసుకున్నా. ఇన్స్టిట్యూట్‌లో కోర్సులు కొన్ని మధ్యలో ఉన్నాయి కాబట్టి వాటి సమయాలు కాస్త అటూ ఇటూ మార్చి నా ఆఫీసు టైంకి అడ్డురాకుండా చేసుకున్నాను. అక్కడినుంచీ మొదలయ్యాయి రెండు కొత్త నరకాలు. ఒకటి బంజారా హిల్స్ 12వ రోడ్డు అయితే రెండోది కొత్త ఆఫీసు. మీలో హైదరాబాద్ పరిచయంలేనివారుంటే గనుక, ఈ బంజారా హిల్స్ 12వ రోడ్డు మాంచి ఖరీదైన ఏరియా. కార్లున్న సార్లకే తప్ప నాలాంటి రెండుకాళ్ళ సవారీగాళ్ళకు ఏమాత్రమూ సరిపడని ప్రదేశం. చాలావరకు బస్సులు బంజారా హిల్స్ మెయిన్ రోడ్డు పైనుంచే వెళ్ళిపోయేవి, లోపలికెళ్ళేవి ఏఅరగంటకో ఒకటి వచ్చేవి. దాంతో రెండు కిలోమీటర్లు లోపలకున్న మా ఆఫీసుకు వెళ్ళాలంటే నడకే గతి. మా ఆఫీసు చుట్టుపట్ల అన్నీ విశాలమైన భవనాలేగాని ఒక చిన్న కాకా హోటల్ కూడా ఉండేది కాదు. భోజనం చెయ్యాలంటే మళ్ళీ రెండు కిలోమీటర్లు నడుచుకుంటూ వచ్చి తిని వెళ్ళాలి. నాకేమో నేరుగా ఇన్స్టిట్యూట్నుంచి ఆఫీసుకు రావడం వల్ల ఉదయం టిఫిన్ చేసేందుకు సమయం దొరికేది కాదు(డబ్బులు కూడా ఉండేవి కాదనుకోండి, అది వేరే సంగతి)


ఉదయం పదిన్నర, పదకొండు గంటల ప్రాంతంలో ఒక అరకప్పు టీ ఇచ్చేవాళ్ళు ఆఫీసులో. ప్రాజెక్టు ఇంకా రాకపోవడం మూలాన అసలు పనేమీ ఉండేది కాదు. దాంతో పదిన్నరెప్పుడవుతుందా, టీ ఎప్పుడిస్తారా అని చూడటమే పని. వెతగ్గా వెతగ్గా, దగ్గర్లో ఒక ఇరానీ హోటల్ మాత్రం దొరికింది. అక్కడ సమోసా తిని టీ తాగి మధ్యాహ్న భోజనం పూర్తయ్యిందనిపించేవాడిని. చేసేందుకేమీ లేకపోవడం వల్ల ఆఫీసులో నిద్రొచ్చేది. ఇలాకాదని మరుసటిరోజు నేను చెప్పాల్సిన వి.బి. క్లాసు తాలూకు కోడ్ ఎక్జాంపుల్స్ ప్రాక్టీస్ చేస్తుండేవాడిని. అదీ ఒక మంచికే అయ్యింది. నెలాఖరులో ఒక్కసారిగా మా మానేజరు హడావుడి చేసి ఇంతకాలమూ ఏంచేశావో చూపించమన్నప్పుడు బాగా అక్కరకొచ్చాయి ఈ సాంపుల్స్. నా టీం వాళ్ళు మరో ఇద్దరు అసలేమీ చెయ్యక తిట్లు తిన్నారు. ఇంత హంగామా చేసి ప్రాజెక్టు లేకపోవడం మూలాన జీతమూ ఇవ్వట్లేదని చల్లగా చెప్పేశారు. నేనేమో ఉందిలే మంచికాలం ముందుముందునా అనుకుంటూ రోజూ ఆఫీసుకు వెళ్తూనే ఉండేవాడిని, ఈరోజైనా ప్రాజెక్టు మొదలెట్టబోతున్నామన్న శుభవార్త వినిపిస్తుందన్న నమ్మకంతో. ఇదంతా మూడునెల్ల ముచ్చటే అయ్యింది. ఒక శుభదినాన కంపెనీయే ఎత్తేస్తున్నామని వార్త మా చెవిన వేసి మా దారి మమ్మల్ని చూసుకోమన్నారు. ఇంకేముంది, మళ్ళీ ఇన్స్టిట్యూట్‌కు పూర్తి స్థాయిలో పునరంకితం.

ఈ మధ్యలో మరో సర్కస్ ఫీట్ జరిగింది. టి.సి.ఎస్ వాడు దేశవ్యాప్త టాలెంట్ టెస్ట్ అని ఒకటి పెట్టాడు. మొత్తం మూడులక్షలమందో ఏమో రాశారా పరీక్షని. ఎందుకోగాని ఆ పరీక్ష ముగించి బయటకు రాగానే అనిపించింది, నాకు ఇంటర్వ్యూకు పిలుపొస్తుందని. ఆ తరువాత దాని విషయం పూర్తిగా మరచిపోయి ఇతర ప్రయత్నాల్లో మునిగి ఉన్నప్పుడు, రెండు నెలల తరువాత టి.సి.ఎస్ వాడి కాల్ లెటర్ వచ్చిందని ఇంటినుంచి ఫోన్ వచ్చింది. స్నేహితులు చాలామంది చెప్పారు, టి.సి.ఎస్. రాత పరీక్ష కఠినంగా ఉంటుందనీ, ఒక్కసారి అది దాటితే ఇంటర్వ్యూ సులభమనీ వగైరా వగైరా. సరే నాకూ ఇక జీవితంలో స్థిరపడే సమయం వచ్చిందనే అనిపించింది. అన్ని రకాలుగా సిధ్ధపడి, అవీ ఇవీ తిరిగి చదువుకుని ఇంటర్వ్యూ రోజున వెళితే మధ్యాహ్నం ఒంటి గంటకు వెళ్ళిన వాడిని సాయంత్రం ఆరున్నరవరకూ ఎదురుచూసి తీరా పానెల్ వద్దకు వెళ్ళాక వారితో వాదులాటేసుకుని బయటకు రావాల్సొచ్చింది. ఇంతా చేస్తే దీనికి కారణం వాళ్ళడిగిన ‘Why T.C.S.' అన్న ప్రశ్నకు నేనిచ్చిన సమాధానం, ‘Job Security’. అది మా కంపెనీలోనే కాదు ఎవ్వరూ గ్యారంటీ ఇవ్వలేరంటారు వాళ్ళు. ఉద్యోగులకు ఆమాత్రం భరోసా ఇవ్వలేకపోతే ఇంత పెద్ద కంపెనీ ఎందుకు అని నేను. అసలు అంత తలతిక్కగా ఎలా మాట్లాడానో ఇప్పటికీ అర్థంకాదు నాకు. ఇంత రభస జరిగాక సహజంగానే నాకా ఉద్యోగం రాలేదు.