వరసల గందరగోళం

సంఘటన -1:
స్థల,కాలాలు : మిర్యాలగూడ, శ్రీ సరస్వతీ శిశుమందిర్. బహుశా అప్పుడు నేను ఆరవతరగతి చదువుతున్నాననుకుంటా.
గురూజీ: మీ నాన్నగారేం చేస్తుంటార్రా?
నేను: ఫలానా సిమెంటు కంపెనీలో సూపర్ వైజరండీ.
గురూజీ: అది జానపాడు దగ్గర వున్న కంపెనీ కదరా. రోజూ అక్కడనించి వస్తావా?
నేను: లేదండీ నేనీ వూళ్ళోనే వుంటాను. మా డాడీ ఇక్కడే పనిచేస్తారు.
గురూజీ: ఇందాక సిమెంటు ఫ్యాక్టరీ అన్నావు మరి?
నేను: ఆయన మా నాన్నగారండీ. ఈయన మా డాడీ.
గురూజీ: ఆఁ...???

సంఘటన -2:
స్థల,కాలాలు : మళ్ళీ మిర్యాలగూడ, మా ఇల్లు. ఈసారి నేను ఎనిమిదవతరగతి లో వున్నా.
సందర్భం: మా పిన్ని కూడా మా స్కూల్లోనే పనిచేసేది. ఒకసారెప్పుడో మా పిన్ని కూడా పనిచేసే మాతాజీలంతా మాఇంటికి భోజనానికి వచ్చారు. వాళ్ళకి మా ఫ్యామిలీ ఆల్బం చూపిస్తున్నప్పుడు ఒక మాతాజీ నాతో
మాతాజీ: వీళ్ళల్లో మీ డాడీ ఎవర్రా?
నేను: అరుగో ఫలానా ఆయనండీ.
మాతాజీ: మరి మీ పిన్ని ఈయన్ని చూపించి అన్నయ్య అని చెప్పింది?
నేను: అవును మా పిన్ని మా డాడీకి చెల్లెలు మాతాజీ.
ఇంతలో ఇంకో మాతాజీ: (ఫొటోలో మా అమ్మని చూపించి) ఈవిడెవరు?
నేను: ఈవిడ మా అమ్మ. మా డాడీ వాళ్ళ పెద్ద చెల్లెలు. మా పిన్నేమో చిన్న చెల్లెలు.
చిన్నగా ఢామ్మన్న చప్పుడు. ఆ ప్రశ్న వేసిన మాతాజీ కాస్త సన్నపాటి మనిషిలేండి.

సంఘటన -3:
స్థల,కాలాలు : ఈసారి సీను గుంటూరుకి మారింది. నేనప్పుడు డిగ్రీ చదువుతున్నా. మాకూ మా పక్కింటి వాళ్ళకీ కలిపి కామన్ బాల్కనీ వుండేది. ఒకరోజు సాయంత్రం మా డాడీ బాల్కనీలో కూర్చుని ఏదో పుస్తకం చదువుకుంటున్నారు. పక్కింటావిడ కూడా వాళ్ళవైపు బాల్కనీలో కూర్చుని ఏదో పని చేసుకుంటూ వుంది. ఇంతలో
నేను: డాడీ! అమ్మమ్మ, తాతయ్యగారు వచ్చారు.
డాడీ: రండి నాన్నా. అమ్మా కులాసానా?
(ఇంతలో మా మమ్మీ లోపలనించి వచ్చి) అత్తయ్యగారూ, మామయ్యగారూ కులాసానా?
ఈ రెండుముక్కలూ విన్నందుకే తట్టుకోలేని పక్కింటి ఆవిడ బాల్కనీ రెయిలింగెక్కి కిందికి దూకబోతుంటే పరుగునవెళ్ళి నచ్చజెప్పి కిందికి దించాం నేనూ, మాతమ్ముడూ.

ముందుగా మీకు రెండు వీరతాళ్ళు. ఇక్కడిదాకా చదివింతర్వాత కూడ పిచ్చెక్కకుండా వున్నందుకొకటి. ఇంకా చదవటానికి ప్రయత్నిస్తున్నందుకు మరోటి.

సరే ఇహ నాన్చకుండా అసలు సంగతి తేల్చేస్తాను. విషయమేంటంటే మా అమ్మ, నాన్నగారు/ మేనత్త, మేనమామగార్లవి కుండ మార్పిడి పెళ్ళిళ్ళు. అంటే మా అమ్మ వాళ్ళ అన్నగారికి మా నాన్నగారి చెల్లెలినిచ్చారు అన్నమాట. ఈ మా మేనత్త, మేనమామగార్లకి సంతానం లేకపోవటం వల్ల నన్ను పెంచుకున్నారు. బాగా చిన్నప్పుడే అలా వెళ్ళిపోవడం చేత వారిని డాడీ, మమ్మీ అని పిలవడం అలవాటయ్యింది. ఒక ముక్కలో చెప్పాలంటే మా అమ్మా-నాన్నలని అమ్మా, నాన్నగారూ అనీ మేనత్త-మేనమామలని డాడీ, మమ్మీ అనీ పిలుస్తాను. అదీ సంగతి. ఇంతవరకూ ఏ పేచీ లేదు. అసలు ఇబ్బందల్లా మేనత్త-మేనమామగార్ల వరసలు మాత్రమే మారిపోయి మిగతావన్నీ అదేవిధంగా వుండిపోవడం దగ్గరే వచ్చింది.

అయ్యిందా? అబ్బే ఇంకా లేదు. ఇక్కడింకో గజిబిజి. నా ఇద్దరు తమ్ముళ్ళలో పెద్దవాడు కూడా చిన్నప్పుడే నాదగ్గరికి వచ్చేయటంవల్ల తను కూడా డాడీ మమ్మీ అనే పిలుస్తాడు. చిన్నవాడు మాత్రం పెద్దత్త, పెద్దమామయ్య అంటాడు. మరో తికమక ఏంటంటే మా మేనత్త కూతురు దానికి తొమ్మిది నెల్ల వయసునించీ మా ఇంట్లోనే పెరగటంవల్ల మమ్మల్ని అన్నయ్య అని పిలుస్తుంది. మా ఇంట్లో ఆడపిల్ల లేకపోవటం వల్ల మేం కూడా దాన్ని మా స్వంత చెల్లెల్లాగే చూసుకుంటాం. కానీ వాళ్ళ అమ్మా నాన్నల్ని మాత్రం మామయ్య/అత్తయ్య అని పిలుస్తాం(అది పుట్టకముందునించీ అలవాటయిన పిలుపులు - మారటం కష్టం కదా!)

ఇంకో తికమక చెప్పనా? అయ్యయ్యో!! మౌసునలా టేబులుకేసి బాదకండీ. ఇంకే తికమకలూ లేవు ఊరికే అన్నా మీరేమంటారో చూద్దామని. మీ పరిస్థితి నాకర్థమయ్యింది. ఉంటా మరి.

ఒక సినీ కవి రెజ్యూమె

చదువు - నాట్ అప్లికబుల్

అనుభవం - పది తమిళ డబ్బింగు సినిమా పాటలని తెలుగులోకి ముక్కస్య ముక్కానువాదం చేసిన అనుభవం.

బలాలు/అర్హతలు -

1. హీరోగారి వంశానికి తగినట్లు పాటని మార్చి వ్రాయగల సామర్ధ్యం.

2. కేవలం అయిదంటే అయిదు తెలుగు పదాలతో పాట వ్రాయగల పాండిత్యం.

3. బొంబాయి భామలు, మళయాళ ముద్దుగుమ్మలు పెదాలు కదిల్చేందుకు కష్టపడక్కర్లేకుండా అతి సులువైన పదాలతో పాట వ్రాయగల ఘనత.

4. సెన్సారుబోర్డుకి (ఒకవేళ వుంటే...!) దొరక్కుండా పాటలో ద్వంద్వార్థాలు/ఏకార్థాలు జొప్పించగలిగే నైపుణ్యం.

5. ఎటువంటి దరిద్రపు బాణీకయినా పాట వ్రాయగల సత్తా(మచ్చుకి ఇటీవల ప్రముఖ సంగీత దర్శకుడు వక్రి గారి కొత్త సినిమా పుండాకోర్ లో వారి చావుడప్పు బాణీకి అనుగుణంగా వ్రాసిన పాట)

మరికొన్ని చందమామ సీరియళ్ళు.

క్రితం టపాకి స్పందించిన చందమామ అభిమానులందరికీ ధన్యవాదాలు. ఈ విడతలో జ్వాలాద్వీపం, మకరదేవత మరియు విచిత్ర కవలలు పోస్టు చేస్తున్నా.

జ్వాలాద్వీపం కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.

మకరదేవత కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.

విచిత్ర కవలలు కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.

అన్నట్లు నా దగ్గర 1947 నుండీ 1959 వరకూ(మధ్యలో అక్కడక్కడా కొన్ని నెలలు తప్ప) చందమామలు పి.డి.ఎఫ్ రూపంలో వున్నాయి. వీటిని చందమామ.కామ్ నుంచి డౌన్లోడ్ చేసుకున్నా. కానీ మొత్తం అన్ని ఫైళ్ళ సైజు కలిపి దాదాపు 5.5 జి.బి. ప్రస్తుతం చందమామ వెబ్సైట్లో పి.డి.ఎఫ్ లు తీసేసి ఫ్లాష్ ఫైళ్ళు పెట్టారు కాబట్టి ఇవి కావాలనుకునే వాళ్ళు వీటిని షేర్ చేసుకోవటానికి ఏమయినా సులువైన మార్గం వుంటే చెప్పగలరు.

చందమామ సీరియళ్ళండీ.

నాకోసం పి.డి.ఎఫ్ రూపంలో మార్చి దాచుకున్న చందమామ సీరియళ్ళని మీ అందరితో పంచుకోవాలని అనుకుంటున్నాను. మీరూ నాలాగే చందమామ అభిమానులయితే ఈ సీరియళ్ళు మీకెంతగానో నచ్చుతాయని నా నమ్మకం.

కంచుకోట కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.











ముగ్గురు మాంత్రికులు కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.

తోకచుక్క కోసం క్రింద బొమ్మ మీద నొక్కండి.

త్వరలో బ్రహ్మాండమైన విడుదల - జ్వాలాద్వీపం, మకరదేవత, విచిత్ర కవలలు మరియు పాతాళ దుర్గం.
చూస్తూనే వుండండి - http://blogaagni.blogspot.com/ :-)

ఏ కులమూ నీదంటే

నరసరావుపేట యం.సి.ఏ రోజుల్లోని ఒక మరచిపోలేని జ్ఞాపకం శ్రీశైలం, నాగార్జున సాగర్ యాత్ర. మా మిత్రబృందంలో ఒకడికి అనిపించిందే తడవుగా అందరం సిద్ధమయిపోయాం. బడ్జెట్ ప్రయాణం కావటాన బయల్దేరటానికి ముందుగానే మాలో ఒక మిత్రుడు అక్కడి వివరాలు కొన్ని సంపాదించాడు. అందులో ముఖ్యమైనదీ, మా చెవుల్లో పాలుపోసినట్లు వినిపించిందీ - శ్రీశైలంలో ఎక్కడ పడితే అక్కడ ధర్మసత్రాలుంటాయని, వాటిల్లో వసతి, భోజనం ఉచితంగా లభిస్తాయని. అదృష్టం కొద్దీ మేము మాట్లాడుకున్న జీపువాడు కూడా తన కొడుక్కి నాగార్జున సాగర్ చూపించాలని ఎన్నాళ్ళనించో అనుకుంటూ వుండటంతో తక్కువకే బేరం కుదిరింది. మొత్తానికి తలా రూ.300/- లతో(అక్షరాలా మూడువందల రూపాయలు మాత్రమే) ఏడుగురం మిత్రులం ఒక శుభరాత్రి బయల్దేరి మార్కాపురం మీదుగా తెల్లవారేప్పటికి శ్రీశైలం చేరాం. షరా మామూలుగానే పాతాళగంగలో మునకేసి, స్వామివారిని దర్శించుకున్న తర్వాత ఆత్మారాముడి గోల పడలేక భోజన సత్రాలకై వెదకటం మొదలెట్టాం. అప్పుడు తెలిసిన గొప్ప నిజమేమిటంటే అక్కడి సత్రాలు చాలావరకు caste based. అంటే ఏ కులంవారి సత్రంలో ఆ కులంవారికే వసతి లభిస్తుంది. కొన్ని సత్రాలు ఇతర కులాలవారికి కూడా భోజనం మాత్రం పెడతాయిగానీ వేరుగా కూర్చుని తినాలి. ఏం చెయ్యాలో ఒక్కడికీ పాలుబోలేదు. ఒకేకులానికి చెందిన వాళ్ళతోనే ఇట్లాంటి చోట్లకి రావాలని మాకు తెలియదింకా అప్పటికి.

మాలో ఇద్దరు ఫలానా1, మరో ఇద్దరు ఫలానా2, ఇక మిగతా ముగ్గురూ వేర్వేరు ఫలానాలన్నమాట. చూడబోతే ఒక్కోడూ ఒక్కోగదిలో వుండాల్సొచ్చేట్టుగా వుంది. అసలు వూరొచ్చిందే అంతా కలిసి ఎంజాయ్ చేద్దామని. మరెలా? సరే చించగా చించగా, గది ఇచ్చే ముందు ఇంటిపేరు, గోత్రం అడగటం చూసి ఒకడికి బ్రహ్మాండమైన లైటు వెలిగింది. ఫలానా1 కి సంబందించిన ఏవో ఒక గోత్రం/ఇంటిపేరు కాంబినేషను బట్టీ వేయించేసి ఒకడిని మాతోపాటు మా ఫలానా1 సత్రంలోకి లాగేశాం. మిగతా ఇద్దరు ఇతర ఫలానాలక్కూడా ఫలానా2 తాలూకు కాంబినేషన్లు బట్టీ పట్టించి వాళ్ళని ఫలానా2 లోకి విజయవంతంగా తోసేశాం(అని అనుకున్నాం). మాతో పాటు వచ్చినవాడు మేమే వార్నీ అనుకునే స్థాయిలో తడుముకోకుండా గోత్రనామాలు చెప్పిపారేశాడు. అవతల కూడా అంతా హ్యాప్పీసే అనుకుంటూ హాయిగా భోంచేసి గదిలో తొంగున్నాం.

అవతలి సత్రంలో ఒక చిన్నతేడా జరిగింది. గదులు ఇవ్వటానికి కూర్చున్నవాడికి మా బట్టీవీరుల్ని చూసేసరికి ఏం అనుమానం వచ్చిందో ఏమో, ఇంటిపేరు/గోత్రం తో సరిపెట్టకుండా మేనమామ గోత్రం చెప్పమని అడిగాడు ఒక బట్టీబాబుని. దాంతో కంగారుపడ్డ మావాడు ఏం చెప్పాలో తెలియని టెన్షన్లో వెనకనించి మావాళ్ళు సైగచేస్తున్నా పట్టించుకోకుండా 'ఆయనదీ అదే గోత్రం' అనేశాడు. చచ్చింది గొర్రె. గొడవ మొదలు. నీ అసలు కులమేమిటో చెప్పమని అంటాడు సత్రంవాడు. మావాడికీ ఆవేశమొచ్చి 'మంచితనానికి మాలని, మానవత్వానికి మాదిగని, అమ్మతనానికి కమ్మని ...(మిగతా డైలాగు గుర్తులేదు)'తో సరిసమానమైన డైలాగు వేశాడు బాలయ్య లెవెల్లో. కానీ అస్సలు కళాహృదయంలేని సత్రంవాడు ఆ డైలాగునేమాత్రం పట్టించుకోలేదు. రచ్చ మళ్ళీ మొదలు. మావాళ్ళ తడబాటు చూసి సత్రకాయగాడికి అనుమానం నిర్థారణ అయిపోయింది. దాంతో వాడు 'వీడు మావాడని మీరెవరైనా నిరూపిస్తే సంవత్సరం పాటు ఉచితంగా మీఇంట్లో పని మనిషిగా చేస్తాను' అని మావాళ్ళకి సవాళ్ళుకూడా విసరటం మొదలెట్టాడు. ఇక పరిస్థితి అదుపు తప్పుతోందని గ్రహించి మావాళ్ళే నెమ్మదిగా అక్కడినించి జారుకున్నారు.

జరిగిన విషయం సాయంత్రం విన్న నేను మావాడూ విరగబడి నవ్వాం రవితేజలా, వెకిలిగా. అసలు ఇలాంటి విషయాన్ని ఎలా మానేజి చెయ్యాలో మమ్మల్ని చూసి నేర్చుకోవాల్సిందిగా ఒక ఉచిత సలహా కూడా పారేశాం వాళ్ళమొహాన. కానీ మాకేం తెలుసు ఆరోజు రాత్రికే మాక్కూడా గర్వభంగం జరగబోతోందని.

షాపింగ్ పేరుతో సాయంత్రమంతా తిరిగి, పనిలో పనిగా శ్రీశైలం వచ్చిన అమ్మాయిలందరినీ కవర్ చేసేసి బాగా పొద్దు పోయాక సత్రానికి తిరిగొచ్చాం. మర్నాడు పొద్దున్నే బయల్దేరి సాగర్ వెళ్ళాలనేది ముందుగా నిర్ణయించుకున్న కార్యక్రమం. సాయంత్రమంతా బయట అడ్డమైన చెత్తా తిన్నందువల్ల నాకూ, నాతో పాటు ఇంకొకడికీ ఆకలివెయ్యలేదు. దాంతో వెళ్ళి భోంచేసి రమ్మని మాతో వున్న బట్టీబాబుని మాత్రం పంపించాం. ఉత్సాహంగా తలూపి వెళ్ళినవాడు కాస్తా కాసేపటికి ఖంగారుగా తిరిగివచ్చి 'భోజనం చేస్తుంటే అంతా నన్నే పరీక్షగా చూస్తున్నారురా మామా' అనేశాడు. అంతే మా ఇద్దరికీ గుండెల్లో అణుబాంబులు పేలాయి. వార్నాయినో కొంపదీసి గుట్టురట్టవ్వలేదు కద అనుకుని మావాడిని అసలు ఏం జరిగిందో చెప్పమన్నా. భోజనానికి వెళ్ళగానే మగాళ్ళు అంతా చొక్కాలు విప్పి భోంచెయ్యాలని చెప్పారట. సరే అని మావాడు చొక్కా విప్పి చుట్టూ చూసేసరికి చాలామంది అవపోశనపడుతూ కనిపించారుట. అంతే మావాడు కూడా ఆవేశపడిపోయి ఏదో వాడికి తోచినట్లు అవపోశనపట్టి భోజనం చేసివచ్చాడు. వీడి వంటిమీద జంధ్యం లేకపోయినా అవపోశనపట్టేటప్పటికి జనాలు అనుమానంగా చూడటం మొదలెట్టారు. అసలు అది పూర్తిగా మావాడి తప్పు కూడా కాదు. ఆరోజు మధ్యాహ్నం భోజనం చేసేటప్పుడు వాడికి చెప్పాం మమ్మల్నే చూస్తూ మేమెలా తింటే అలాగే తినమని. రాత్రి పక్కన మేము లేము కాబట్టి వేరేవాళ్ళని ఫాలో అయిపోయాడు వాడు సిన్సియర్ గా.ఇక చూస్కోండి ఏరాత్రప్పుడు వచ్చి బయటికి గెంటుతారా అని ఎదురుచూస్తూ, గెంటితే గెంటారు తన్నకుండా వదిలితే అదే పదివేలు అని దేవుణ్ణి ప్రార్థిస్తూ ఆరాత్రి గడిపాం. అదృష్టవశాత్తూ అలాంటివేమీ జరగకుండానే తెల్లవారింది. త్వరత్వరగా స్నానాలూ గట్రా కానిచ్చి బయటపడి ఊపిరి పీల్చుకున్నాం. నాగార్జునసాగర్ యాత్ర మాత్రం పెద్దగా సాహసకార్యాలు లేకుండానే పూర్తయింది. ఇది జరిగి దాదాపు పదేళ్ళవుతున్నా ఇప్పటికీ ఎంతో థ్రిల్లింగ్ గా అనిపించే అనుభవం ఇది.

మూర్తి Vs. జార్జి ఫెర్నాండెజ్

మేము నరసరావుపేటలో యమ్.సి.ఏ వెలగబెట్టేటప్పుడు మూర్తి అనే ఒక సహాధ్యాయి ఉండేవాడు. మనిషి చాలా మంచివాడు, మృదుస్వభావి. కానీ వాడికి ఉన్న ఒక గొప్ప బలహీనత వాడి జనరల్ నాలెడ్జి. మన దేశప్రధాని ఎవరన్న దాని మీద కూడా మావాడికి సందేహమే. అలా అని నోరుమూసుకుని కూర్చుంటాడా అంటే లేదు. ఏవిషయంలోనైనా, తెలిసినా తెలియకున్నా ఏదో ఒకటి వాగందే వాడి నోరు ఊరుకునేది కాదు. అప్పట్లో, అంటే 98-01 లలో రోజూ మా కాలేజీ దగ్గరి టిఫిన్ సెంటరులో టిఫిన్ చేసి కొసరుగా అక్కడున్న పేపర్ని ఆసాంతం చదివేసి ఆ విశేషాలమీద చర్చించుకొని(వీలైతే కొన్నిసార్లు చిన్నపాటి వాదనలు/గొడవలు కూడా పెట్టుకొని) తీరిగ్గా కాలేజీకి వెళ్ళటం మా దినచర్య. ఈ చర్చలన్నింటిలో మా మూర్తి కూడా మహోత్సాహంతో పాల్గొనేవాడు. ఒకరోజు ఉదయం మిత్రబృందం అంతా యధాప్రకారం టిఫిన్ కుమ్మేస్తున్నాం. మూర్తి మాకన్నా కొంచెం ముందుగా తినేసి బయటకెళ్ళి పేపరు చదువుతున్నాడు. ఉన్నట్టుండి బయటనుంచి పెద్దగా అరుపులు,కేకలు. తేరుకొని చూద్దుం కదా బయట మా మూర్తి రౌద్రమూర్తిగా మారిపోయి శివతాండవం చేస్తున్నాడు. పైగా మధ్య మధ్యలో 'ఎంత ధైర్యం ఈ అమెరికా వాడికి' అనీ 'ఇండియా మీదే దాడి చేస్తానంటాడా' అనీ అరుపులొకటి. అప్పుడే సీనులోకి ఎంటరయిన మాకు విషయం అర్థం కాలేదు. నెమ్మదిగా మూర్తిని చల్లబరిచి అసలు సంగతి అడిగితే అనాటి 'ఈనాడు' లో తాటికాయంత అక్షరాల్తో వచ్చిన వార్తని చూపించాడు. ఇంతకీ ఆ వార్త హెడ్లైన్స్ ఇదీ 'కాశ్మీర్లోని శిబిరాలపైన దాడి జరపడంలో తప్పులేదు - జార్జి ఫెర్నాండెజ్'. అంతే, అప్పటిదాకా మూర్తి అరుపులతో మార్మోగిన టిఫిన్ సెంటర్ మా నవ్వుల్తో దద్దరిల్లసాగింది.

అసలు విషయమేమిటంటే అంతకు ఒకటి రెండు రోజుల క్రిందట అమెరికా, తీవ్రవాద శిబిరాలున్నాయనే నెపంతో సిరియా,సూడాన్ ల రసాయన కర్మాగారాలమీద వైమానిక దాడులు నిర్వహించింది. దాని తర్వాత అప్పటి సదరు మన రక్షణ మంత్రి గారు కాశ్మీర్ లోని తీవ్రవాద శిబిరాలపై భారత సైన్యం మాత్రమెందుకు దాడులు చెయ్యకూడదు అని అర్థం వచ్చేటట్లు ఇచ్చిన స్టేట్మెంట్ ఇది. మూర్తిగారి జనరల్ నాలెడ్జి ప్రకారం జార్జి, జేమ్సు, బిల్లు లాంటివన్నీ అమెరికా పేర్లే. దాంతో మావాడు ఇదేదో అమెరికా వాడు జారీ చేసిన ప్రకటన అనుకున్నాడు. అదీ సంగతి.

అప్పడోపాఖ్యానము

మామూలుగా మీరెన్ని అప్పడాలు తింటారు? ఒకటి, రెండు. మహా అయితే ఇంకో రెండు. ఓసోస్, అప్పడాలు తినటంకూడా ఒక గొప్పేనేంటీ అంటారా? ఇతర్ల విషయం ఏమోగానీ, చెప్పుకోవడానికి వేరే ఇంకేమీ విశేషాలు లేని నాలాంటి వారికిమాత్రం గొప్పే సుమండీ! నాకీ అప్పడాల మీద ఇష్టం ఎలా మొదలైందో తెలియదు. చిన్నప్పుడు మా మేనత్త పెళ్ళిలో గాడిపొయ్యి దగ్గర కూర్చుని(అప్పటికింకా కేటరింగు సంస్కృతి మొదలవ్వలేదు) ఓ ముప్ఫయ్యో ఎన్నో అప్పడాలు వేసినవి వేసినట్లే లాగించేశాము నేను, మా తమ్ముడు. ఆతర్వాత నెమ్మదిగా వాడీ అలవాటు మర్చిపోయాడుగానీ నేను మాత్రం వాడి వాటా అప్పడాలు కూడ మహదానందంగా కరకరలాడించేవాడిని. తొండ ముదిరి ఊసరవెల్లి అయినట్లు నా పిచ్చి ముదిరి పాకాన పడసాగింది. స్కూలుకి క్యారియర్లో అన్నం బదులు అప్పడాలే పెట్టాలని గొడవ చేసేవాడిని. దప్పళం అంటే అదేదో కొత్తరకం అప్పడం అనుకొని ఈసారి ఆ అప్పడాలే కొనాలని అమ్మని వేపుకు తినేవాడిని. నూనె నిండుకుందనో, ఈనెల వెచ్చాలతో తెచ్చిన అప్పడాలు అయిపోయాయనో చెపితే ఎంత కోపం వచ్చేదో అమ్మ మీద. పెద్దయ్యాక గొప్ప ఉద్యోగం సంపాదించి రోజూ టిఫిన్ లోకి కూడా అప్పడాలే తినాలని మనసులోనే ప్రతిజ్ఞలు చేసుకొనేవాడిని. కాలేజీ చదువులకి వచ్చాక మెస్సుల్లో ఈవిషయమై ఎన్నోసార్లు గొడవకూడా పెట్టుకున్నాను. ఎన్నోమాట్లు అప్పడం కావాలని అడగటమూ మెస్సు వాడు మొదట మామూలుగా తరువాత ఇబ్బందిగా అటుతరువాత చిరాగ్గా ఆపై కోపంగా అప్పడం మారువడ్డించడమూ జరిగేది. ప్రతి అప్పడానికీ రూపాయి అదనంగా ఇచ్చేటట్లు వాడితో ఒప్పందం కుదుర్చుకున్నాకగాని కథ సుఖాంతమవ్వలేదు. మా అమ్మావాళ్ళు నా భార్యని కాపురానికి పంపించేటప్పుడే నా అప్పడాలప్రియత్వం గురించి మొత్తం చెప్పి పంపించారులాగుంది, తనకి జడుపు జ్వరాలవంటివేమీ రాలేదు. ఇలా వుండగా, పెళ్ళయిన కొత్తలో కొత్తకాపురం చూడటానికి వచ్చారు మా అత్తగారు,మామగారు. భోజనాలప్పుడు మా అత్తగారు 'ఇన్నిఅప్పడాలెందుకే వేయించావ్' అని అడగటం, నా భార్య లోగొంతుకతో 'ష్. అరవకమ్మా. మీ అల్లుడుగారికోసంలే' అని జవాబివ్వటం వినిపించాయి. అటుతర్వాత వంటగదిలోంచి బయటికి వచ్చిన మా అత్తగారి మొహంలో కనిపించింది అపనమ్మకమో లేక ఆశ్చర్యమో లేక భయమో ఆ భావాన్ని నేనిప్పటికీ మర్చిపోలేదు. నా బావమరిది అందించిన రహస్య సమాచారాన్ని బట్టి తెలిసిందేమిటంటే, మరుసటి పండక్కి నేను అత్తగారింటికి వెళ్ళినప్పుడు వాళ్ళ వెచ్చాల కొట్టువాడు అడిగాడట, 'ప్రతీనెలా ఒకటి కంటే ఎక్కువ అప్పడాల పాకెట్లు కొనరు మరి ఈనెల ఇన్ని కొంటున్నారంటే ఏదైనా శుభకార్యం వుందాండీ' అని. అన్నం పరబ్రహ్మ స్వరూపం అంటారు నిజమే కాని ఆ జాబితాలో అప్పడాన్ని కూడా చేర్చాలని నా అభిప్రాయం. విందు భోజనాల్లో అప్పడాలు వదిలేసేవాళ్ళని చూస్తే ఇప్పటికీ నాకు చాలా చిరాకు. మరి ఈ విధంగా తింటూ పోతే బొజ్జ పెరగకుండా వుంటుందా? పెరగనే పెరిగింది. దాంతోటి గృహలక్ష్మి ఆంక్షలు మొదలు. ఇప్పుడు మోతాదు చాలా తగ్గించి వారానికి ఒక్కసారంటే ఒక్కసారి అందునా తడవకి రెండు లేదా మూడుతో సరిపెట్టుకోవలసివస్తూంది. ఆ విరహాన్ని తీర్చుకోవడానికే ఈ టపా. ఊకదంపుడు గారు, గిరి గారు ఇంకా కొత్తపాళీ గార్ల విద్వత్తులో పదోవంతు నాకున్నా ఇంత పెద్ద టపా బదులు అప్పడాలమీద ఒక కందమో లేక సీసమో రాసి వుందును. అదిలేకనే ఈ తిప్పలన్నీ. జై అప్పడం మాతా.