ప్రయాణం - 1

నేను వీధినబడి(అనగా చదువు పూర్తి చేసుకుని ఉద్యోగాన్వేషణకై రోడ్డెక్కి) దగ్గర దగ్గర దశాబ్దం పూర్తవ్వొస్తోంది. ఈ సందర్భంగా వెనక్కు తిరిగి నా ప్రయాణం ఒక్కసారి నెమరేసుకోవడం, అంతకన్నా ముఖ్యంగా నా ఉద్యోగ పర్వంలోని వివిధ దశల్లో కీలకమనదగ్గ అవకాశాలు కల్పించిన ముగ్గురు స్నేహితులను గుర్తు చేసుకోవడం కోసం ఈ ప్రయత్నం.


ఎం.సీ.ఏ. వరకూ నా చదువు బండి సాఫీగా, ఎక్కడా బ్రేకుల్లేకుండా సాగిపోయింది. దాంతో ఉద్యోగం విషయంలోనూ నాకెదురుండదని, ఇట్లా కాలేజీ బయటకు రాగానే అట్లా ఏదో ఒక పెద్ద కంపెనీ నన్నెగరేసుకుపోతుందనీ ఒక పిచ్చి భ్రమ ఏర్పడింది. అప్పటికింకా నాకు ఆంగ్లంలో పట్టు అంతగా లేదు. ఏవో కొన్ని లాంగ్వేజీలు తప్ప కంప్యూటరు పరిజ్ఞానమూ అంత గొప్పగా ఏమీ ఉండేది కాదు. ఈ అర్హతలతో ఉద్యోగం సంపాదించగలనని ఎలా అనుకోగలిగానో తెలీదు కానీ అప్పట్లో తెగ నమ్మకముండేది, మరో ఆరునెల్లలో ఏదో ఒక ఎం.ఎన్.సిలో ఉద్యోగం వచ్చేస్తుందనీ, ఆపై మరో ఏడాదికి ఏ అమెరికానో, ఆఫ్రికానో వెళతాననీ, ఇక అక్కడినించి డాలర్ల పంట పండించి ఇక్కడికి ఎగుమతి చేసేస్తాననీ ఇలా అన్నమాట. ఇంతా చేసి నేను చదివింది నరసరావుపేట పల్నాడు రోడ్డులోని పి.ఎన్.సి.& కె.ఆర్ అనే కాలేజీలో (ఇక్కడ మాకాలేజీ గురించిగానీ నరసరావుపేట గురించిగానీ నాకెలాంటి చులకన అభిప్రాయాలూ లేవని చదువరులు గుర్తించాలి. నిజం చెప్పాలంటే ఈరోజు నేనేదో ఒక స్థాయిలో ఉండగలిగానంటే అది మా కాలేజీ గొప్పతనమే అని నా నమ్మకం). అదే నేను ఏ ఐ.ఐ.టీ.లోనో ఆర్.ఇ.సి.లోనో చదివుంటే ఎలా ఆలోచించేవాడినో మీరే ఊహించండి. ఇది, ఇలానే వేరే విషయాల్లో ఏర్పడిన మరికొన్ని భ్రమలూ తరువాత్తరువాత తొందరగానే తొలగిపోయాయనుకోండి.

నా జీవితపు స్వర్ణయుగమని చెప్పుకోదగ్గ విద్యార్థి దశకు కౌంట్‌డౌన్ మొదలయిన రోజులవి. నేను చివరి సంవత్సరం పరీక్షలకు సిధ్ధమవుతున్న సమయంలో సి.బి.ఎస్.ఐ అనే కంపెనీ వాడిచ్చిన ప్రకటన నా జీవితాన్నే మార్చేసింది. అప్పట్లో ఆకంపెనీ అనుభవంలేని కుర్రాళ్ళను తీసుకుని వారికి మూడునెలల పాటు శిక్షణ ఇచ్చి ఆ తరువాత వాళ్ళ కంపెనీలోనే ఉద్యోగంలోకి తీసుకునేది. ఎటొచ్చీ మెలిక ఏంటంటే ఈ మూణ్ణెల్ల శిక్షణకు గానూ డెభ్భై వేలు ఫీజు. అప్పటికి దాదాపు ఆరేడేళ్ళుగా వాళ్ళాపని నమ్మకంగా చేస్తుండటం వల్లా, మా నాన్నగారి సహోద్యోగి కుమారుడొకాయన ఆవిధంగానే ఆకంపెనీలో చేరి అప్పటికి మంచి స్థాయిలో ఉండటంవల్లా, నన్నందులో చేరిస్తే బాగుంటుందని మా నాన్నగారికి సదరు సహోద్యోగి గారూ, ఇతర స్నేహితులూ బాగా బ్రెయిన్ వాష్ చేశారు(అఫ్ కోర్స్! వారికందులో దురుద్దేశాలేమీ లేవు, నా మంచికోరే చెప్పారనుకోండి!!) సరే హైదరాబాదు వెళ్ళి వ్రాత పరీక్షయితే వ్రాసాను. ఆ తరువాత ఇంటర్వ్యూ పెట్టారు, అదీ పూర్తయ్యిందనిపించాను. ఇహ రెండు పనులే మిగిలాయి, ఆ డెభ్భై వేలు సంపాదించడం, కంపెనీలో చేరడం. దురదృష్టం తలుపు తీసేవరకూ తడుతుందన్న సామెత చందంగా ఎన్నడూ లేనిది మా నాన్నగారి సహోద్యోగులు కొంతమంది అప్పివ్వడానికి ముందుకురావడం వల్ల సమయానికి డబ్బు సర్దుబాటయ్యి మిగిలిన పని దానంతటదే జరిగిపోయింది. ఈలోపు చివరి సంవత్సరపు పరీక్షలూ పూర్తయ్యాయి. నా స్నేహితులందరికీ సంతోషంగా చెప్పుకున్నాను ఫలానా కంపెనీలో చేరబోతున్నానని. ఉద్యోగం విషయంలో కూడా నాకెదురుండదన్న నమ్మకం మరికాస్త బలపడింది.


పరీక్షలు పూర్తయిన వారానికి హైదరాబాదులో మా బాచ్‌కు శిక్షణ మొదలు. దాంతో డిసెంబరు మొదటి వారంలో తట్టా బుట్ట సర్దుకుని రాజధానికి మకాం మార్చేశాను. ఒక కొత్త రకమైన విద్యార్థి జీవితం మొదలయ్యింది. మా కాలేజీ లాగా ఇక్కడ గొడవ చేస్తాం, క్లాసులు ఎగ్గొడతాం అంటే కుదరదు. ఎంతైనా నేను తరువాత పనిచెయ్యబోయే కంపెనీ కదా, కాస్త క్రమశిక్షణతో లేకపోతే కష్టం. ట్రైనర్లు మంచి నైపుణ్యంగలవారే ఉండేవారు. మేము పనిచెయ్యబోయే ప్రాజెక్టులకు అవసరమయిన టెక్నాలజీలు బోధించేవారు. రెండు నెలలు గిర్రున తిరిగిపోయి ఫిబ్రవరి వచ్చేసింది. మరో నెలాగితే మద్రాసులో పోస్టింగ్. మా ముందు బాచ్ వాళ్ళు అప్పటికే వెళ్ళిపోయారు. మేమూ చిన్న చిన్నగా మద్రాసులో ఏర్పాట్ల గురించి (ఉండటానికి రూము వగైరా) ఆరా తీస్తున్నాం. అవసరమైన సమయంలో అదృష్టదేవత ముఖం చాటేయడం అనేది మధుబాబు నవలల్లో షాడోకి మాత్రమే జరుగుతుందని అప్పటివరకూ అనుకునేవాడిని. ఇంతలో డాట్ కాం బుడగ పేలనే పేలి షాడోని నాస్థాయికి దించేసింది. అప్పటికి దాని పర్యవసానాలూ అవీ అంతగా తెలియలేదు నాకు. వారం తరువాత అనుకుంటా, ఒకరోజు మా ట్రైనర్ "బయట పరిస్థితులు భయంకరంగా ఉన్నాయి, మీరీ కోర్సులో చేరి మంచి పని చేశారు" అన్నాడు. నా స్నేహితులతో ఆరా తీస్తే అతను చెప్పిందాంట్లో అబధ్ధమేమీ లేదని తెలిసింది. నేనా కోర్సులో చేరటానికి కారణమయిన వారందరికీ కృతజ్ఞతలు చెప్పుకున్నా మనసులో. మరో వారం తరువాత ఒకరోజు క్లాసుకు వెళ్ళగానే అంతా కోలాహలంగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. విషయం ఏమిటంటే మద్రాసులో మాతో సమాంతరంగా నడుస్తున్న మరో బాచ్ వాళ్ళకి ఒక నెలాగి పోస్టింగ్ ఇస్తామన్నారట. అంటే మాకూ పోస్టింగ్ ఆలస్యమయ్యే అవకాశాలున్నాయి. మొదటిసారి ఏమూలో కాస్త భయం వేసింది. ప్రోగ్రాం డైరెక్టర్ దగ్గరికి వెళ్ళి అడిగాం. ఆయన అలాంటిదేమీ ఉండదనీ, టి.నగర్ బాచ్ విషయంలో జరిగింది వేరనీ మాకలా జరగదనీ చెప్పి సమాధాన పరిచాడు.

మరుసటిరోజే మరో దుర్వార్త. కంపెనీకి రావాల్సిన ప్రాజెక్టులేవో రాని కారణంగా టి.నగర్ బాచ్ వాళ్ళకు పోస్టింగ్ రద్దు చేశారని. ఈసారి మా డైరెక్టరే క్లాసుకొచ్చి వివరించాడు. బయట ఇండస్ట్రీ అసలు బాగోలేని కారణంచేత, కంపెనీలో ఉన్నవాళ్ళే చాలామంది ఖాళీగా ఉన్న కారణం చేత ఇక కొత్త వాళ్ళను తీసుకోవడం ఆపేయాలని యాజమాన్యం నిర్ణయించిందనీ, మేము కట్టిన పూర్తి డబ్బు వడ్డీతో సహా తిరిగి ఇస్తారనీ, ఇప్పటివరకూ ఇచ్చిన ట్రైనింగు ఉచితంగా ఇచ్చినట్లు పరిగణిస్తారనీ చెప్పుకొచ్చాడు. మరో కొన్నిరోజుల్లో మంచి ఉద్యోగంలో స్థిరపడబోతున్నామన్న సంతోషంలో ఉన్న మా అందరికీ ఈ మాటలు సహజంగానే ఆశాభంగం కలిగించాయి. అందరూ దీన్ని తీవ్రంగా వ్యతిరేకించారు. చేసేదిలేక ఆయన మా నిరసనను పైవారికి తెలియజేస్తానంటూ నిష్క్రమించాడు. మరో రెండురోజుల్లో మద్రాసునుంచి సీనియర్ హెచ్.ఆర్ మానేజరొకాయన వచ్చారు. ఆయన మా అందరితోనూ మాట్లాడి సందేహాలేమైనా ఉంటే తీరుస్తారని, ఉద్యోగాల విషయంలో కూడా ఒక అంతిమ నిర్ణయం తీసుకుంటారనీ తెలియజేశారు డైరెక్టర్. సమావేశం రేపనగా ఆరాత్రి మొదటిసారి ఆందోళనతో నిద్ర పట్టక దేవుడిని ప్రార్థిస్తూ గడిపా. ఇంతవరకూ మా ఇంట్లో విషయం తెలియలేదు. అసలే అప్పుతెచ్చి కట్టిన డబ్బు. ఒకవేళ ఉద్యోగం ఇవ్వనని తేల్చేసి, డబ్బు ఇవ్వటానికి కూడా రేపు మాపు అని తిప్పించుకుంటే ఏంచెయ్యాలో పాలుబోలేదు. మరుసటిరోజు కోరుకోనిదే జరిగింది. ఉద్యోగాలివ్వటం జరగని పని అని తేల్చేశారు వచ్చినాయన. అంతగా అయితే ప్రస్తుతం చివర్లో ఉన్న ట్రైనింగ్ పూర్తి చేస్తామనీ తరువాత సర్టిఫికెట్ కూడా ఇస్తామనీ అంతకన్నా మరే సహాయమూ చెయ్యలేననీ చెప్పేశారు. గుడ్డిలో మెల్లగా, అందరికీ ఇవ్వాల్సిన మొత్తం(వడ్డీ తో సహా) తాలూకు డి.డి. లు తెచ్చి ఎవరిది వారికి ఇచ్చేశారు. అంతా అయిపోయింది. కానీ ముందురోజు రాత్రి అనుభవించినంత ఆందోళన మాత్రం లేదు. కాస్తంత తేలిక పడ్డ భావన - బహుశా పరిస్థితి మన చెయ్యి దాటిపోయాక కలిగే తెగింపు లాంటిది కావచ్చు - కలిగింది. ఇంటికి ఫోన్ చేసి చెప్పేశాను. వాళ్ళూ ముందు కంగారు పడినా డబ్బులు తిరిగొచ్చాయని తెలిశాక కాస్త కుదుట పడ్డారు. ఆ విధంగా చేరకుండానే నా మొదటి ఉద్యోగం ఊడింది. చివరకొచ్చేటప్పటికి ధన రూపేణా నేనేమీ నష్టపోకపోయినప్పటికీ, మూడు నెలల విలువైన కాలం మాత్రం పోగొట్టుకోవాల్సి వచ్చింది. ఆ సమయంలో వచ్చిన కొన్ని మంచి అవకాశాలు ఈ ఉద్యోగం వచ్చేసిందన్న ధీమాలో వదిలేసుకున్నాను.